https://docs.google.com/open?id=1iSM5_Ly6m_2Y-DOjFvYKaU_z30UMBBRPjqPZCp7cxfqs_vjMk93z32buvuCX
Η κάθε μια από τις "τέσσερις ελευθερίες" είχε σαν αντίκρισμα νέα δεσμά για τους εργαζόμενους.
Η ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων, ένα από τα επιτακτικά αιτήματα των μονοπωλίων, είχε σαν προαπαιτούμενο την κατάργηση όλων των σχετικών φραγμών και των ελέγχων από τις εθνικές αρχές. Ετσι δημιουργήθηκε και το υπόβαθρο για την "παγκοσμιοποίηση" της οικονομίας που δίνει τη δυνατότητα στις πολυεθνικές επιχειρήσεις και τις μεγάλες τράπεζες να διακινούν ποσά απίστευτου ύψους από το ένα σημείο του πλανήτη στο άλλο κερδοσκοπώντας, έστω κι αν αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ολόκληρες περιοχές και χώρες να πέφτουν στην κρίση και την εξαθλίωση. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και κορυφαίοι αστοί οικονομολόγοι, που διαπιστώνουν ότι αυτή η εξέλιξη μπορεί να απειλήσει το συνολικό σύστημα, εισηγούνται τώρα την επαναφορά κάποιων ελέγχων στην κίνηση των κεφαλαίων.
Η ελευθερία κίνησης εμπορευμάτων και υπηρεσιών αποστέρησε από τα κράτη ένα σημαντικό έσοδο, από την είσπραξη των δασμών, προσθέτοντας νέα κέρδη για τα μονοπώλια. Ταυτόχρονα, αφόπλισε τα κράτη από το δικαίωμα υπεράσπισης της εγχώριας παραγωγής. Για την Ελλάδα αυτό αποτυπώνεται στο εμπορικό ισοζύγιο που δείχνει τις εισαγωγές και τις εξαγωγές. Ετσι, στη δεκαετία 1987 - 1997 το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ενωση αυξήθηκε κατά 158%!
Τέλος, η ελευθερία κίνησης του εργατικού δυναμικού αποτελεί τη βάση για τις ρυθμίσεις της "Λευκής Βίβλου", που μετατρέπουν τον εργαζόμενο σε "απασχολήσιμο", υποχρεωμένο να παρέχει την εργασία του όπου, όπως και όταν του το ζητήσει ο εργοδότης του.
Είναι χαρακτηριστικό για τον τρόπο που μεθοδεύτηκε η οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης ότι τα τέσσερα κριτήρια που τέθηκαν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (πληθωρισμός, επιτόκια, δημόσιο χρέος και έλλειμμα) εξυπηρετούν ακριβώς αυτές τις "τέσσερις ελευθερίες" και τις ενισχύουν ακόμη περισσότερο. Ετσι, η πορεία προς την ΟΝΕ είναι ταυτόχρονα και πορεία εμπέδωσης των προνομίων του μεγάλου κεφαλαίου, καθώς η "σύγκλιση" των οικονομιών μόνο ονομαστική θα μπορούσε να είναι. Από τη στιγμή που ισχύουν οι τέσσερις ελευθερίες πραγματική σύγκλιση δεν μπορεί να υπάρξει. Η ανισομετρία ανάμεσα στα κράτη - μέλη θα αυξάνεται και το χάσμα θα διευρύνεται. Αν μετρήσουμε τη θέση της κάθε χώρας με το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα (έστω κι αν αυτή η λογική των μέσων όρων καλύπτει ένα μεγάλο μέρος των πραγματικών ταξικών διαφορών), θα βλέπαμε ότι η Ελλάδα έχει καταλάβει την τελευταία θέση, μεγαλώνοντας μάλιστα την απόσταση από την προτελευταία Πορτογαλία.
Η ισχύς των "τεσσάρων" ελευθεριών είναι ακόμη και η απάντηση σε όσους υποστηρίζουν ότι δήθεν είναι δυνατόν να ακολουθηθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση μια άλλη πολιτική, προς όφελος των εργαζομένων.
ένα παλιό άρθρο του Ριζοσπάστη
Βάση
του οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ,
είναι οι περιβόητες "τέσσερις ελευθερίες", δηλαδή η ελευθερία στην
κίνηση των κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού.
Οι τέσσερις αυτές "ελευθερίες" θεσμοθετήθηκαν με την "Ενιαία Ευρωπαϊκή
Πράξη" το 1986 και έδωσαν μια νέα ώθηση στην καπιταλιστική ενοποίηση.
Στη συνέχεια, με το κείμενο στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή τη
Συνθήκη του Μάαστριχτ, θεσμοθετήθηκε η Οικονομική και Νομισματική
Ενωση, που ενισχύθηκε και προσαρμόστηκε με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ και
το Σύμφωνο Σταθερότητας. Κάθε βήμα σ' αυτήν την πορεία, η πολιτική της
Ευρωπαϊκής Ενωσης σήμαινε ενίσχυση του μονοπωλιακού ανταγωνισμού και
ένταση της εκμετάλλευσης.Η κάθε μια από τις "τέσσερις ελευθερίες" είχε σαν αντίκρισμα νέα δεσμά για τους εργαζόμενους.
Η ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων, ένα από τα επιτακτικά αιτήματα των μονοπωλίων, είχε σαν προαπαιτούμενο την κατάργηση όλων των σχετικών φραγμών και των ελέγχων από τις εθνικές αρχές. Ετσι δημιουργήθηκε και το υπόβαθρο για την "παγκοσμιοποίηση" της οικονομίας που δίνει τη δυνατότητα στις πολυεθνικές επιχειρήσεις και τις μεγάλες τράπεζες να διακινούν ποσά απίστευτου ύψους από το ένα σημείο του πλανήτη στο άλλο κερδοσκοπώντας, έστω κι αν αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ολόκληρες περιοχές και χώρες να πέφτουν στην κρίση και την εξαθλίωση. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και κορυφαίοι αστοί οικονομολόγοι, που διαπιστώνουν ότι αυτή η εξέλιξη μπορεί να απειλήσει το συνολικό σύστημα, εισηγούνται τώρα την επαναφορά κάποιων ελέγχων στην κίνηση των κεφαλαίων.
Η ελευθερία κίνησης εμπορευμάτων και υπηρεσιών αποστέρησε από τα κράτη ένα σημαντικό έσοδο, από την είσπραξη των δασμών, προσθέτοντας νέα κέρδη για τα μονοπώλια. Ταυτόχρονα, αφόπλισε τα κράτη από το δικαίωμα υπεράσπισης της εγχώριας παραγωγής. Για την Ελλάδα αυτό αποτυπώνεται στο εμπορικό ισοζύγιο που δείχνει τις εισαγωγές και τις εξαγωγές. Ετσι, στη δεκαετία 1987 - 1997 το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ενωση αυξήθηκε κατά 158%!
Τέλος, η ελευθερία κίνησης του εργατικού δυναμικού αποτελεί τη βάση για τις ρυθμίσεις της "Λευκής Βίβλου", που μετατρέπουν τον εργαζόμενο σε "απασχολήσιμο", υποχρεωμένο να παρέχει την εργασία του όπου, όπως και όταν του το ζητήσει ο εργοδότης του.
Είναι χαρακτηριστικό για τον τρόπο που μεθοδεύτηκε η οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης ότι τα τέσσερα κριτήρια που τέθηκαν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (πληθωρισμός, επιτόκια, δημόσιο χρέος και έλλειμμα) εξυπηρετούν ακριβώς αυτές τις "τέσσερις ελευθερίες" και τις ενισχύουν ακόμη περισσότερο. Ετσι, η πορεία προς την ΟΝΕ είναι ταυτόχρονα και πορεία εμπέδωσης των προνομίων του μεγάλου κεφαλαίου, καθώς η "σύγκλιση" των οικονομιών μόνο ονομαστική θα μπορούσε να είναι. Από τη στιγμή που ισχύουν οι τέσσερις ελευθερίες πραγματική σύγκλιση δεν μπορεί να υπάρξει. Η ανισομετρία ανάμεσα στα κράτη - μέλη θα αυξάνεται και το χάσμα θα διευρύνεται. Αν μετρήσουμε τη θέση της κάθε χώρας με το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα (έστω κι αν αυτή η λογική των μέσων όρων καλύπτει ένα μεγάλο μέρος των πραγματικών ταξικών διαφορών), θα βλέπαμε ότι η Ελλάδα έχει καταλάβει την τελευταία θέση, μεγαλώνοντας μάλιστα την απόσταση από την προτελευταία Πορτογαλία.
Η ισχύς των "τεσσάρων" ελευθεριών είναι ακόμη και η απάντηση σε όσους υποστηρίζουν ότι δήθεν είναι δυνατόν να ακολουθηθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση μια άλλη πολιτική, προς όφελος των εργαζομένων.
Διαβάζουμε χαρακτηριστικά:
Τις ψευδαισθήσεις που τρέφει η Ευρώπη ότι η
ευρωζώνη μπορεί να σωθεί, αναλύει ο οικονομολόγος Steve Keen, ενώ από
την πλευρά του ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Martin Schulz
χαρακτηρίζει ως ''ρεαλιστικό σενάριο'' την κατάρρευση της ΕΕ και μάλιστα
''για πρώτη φορά''.
Σύμφωνα με τον Steve Keen, ο οποίος διδάσκει οικονομικά στο
Πανεπιστήμιο του Σύδνεϋ, η Συνθήκη του Μάαστριχτ αποτελεί μια συμφωνία
αυτοκτονίας ενός ελλιπούς σχεδίου μιας υποτιθέμενης οικονομίας της
αγοράς, το οποίο έχει βασισθεί στην υπόθεση ότι δεν θα συμβεί ποτέ μια
οικονομική κρίση.
Στο πλαίσιο αυτό οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν εγκλωβιστεί σε ένα μονοπάτι λιτότητας τη στιγμή που απαιτούνται μέτρα ανάπτυξης.
"Εντέλει το ευρώ πρέπει να καταρρεύσει και όσο συνεχίζουμε τη φάρσα του να πιστεύουμε ότι μπορούμε να το κάνουμε να λειτουργήσει, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η τελική συντριβή'', τονίζει ο Keen.
'Οπως σημειώνει πάντως, δεν υπάρχει εύκολη έξοδος από αυτή την κατάσταση.
"Πρέπει να έχεις υπέρογκο χρέος για πάντα για να αυξάνονται οι τιμές των assets για πάντα και ούτε καν το χρέος μπορεί να αυξάνεται για πάντα'', αναφέρει χαρακτηριστικά.
Schulz: Ρεαλιστικό σενάριο πλέον η διάλυση της ΕΕ
Η κατάρρευση της ΕΕ έχει εξελιχθεί σε ένα ρεαλιστικό σενάριο για πρώτη φορά στην ιστορία της Ένωσης, σύμφωνα με τον Martin Schulz.
''Σε πολλές χώρες - μέλη η ξενοφοβία αυξάνεται, το ευρώ αμφισβητείται και τα ανοιχτά σύνορα της Ευρώπης εντός της συνθήκης Σέγκεν απειλούνται'', εξηγεί τους λόγους της άποψης του ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
www.bankingnews.gr
Στο πλαίσιο αυτό οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν εγκλωβιστεί σε ένα μονοπάτι λιτότητας τη στιγμή που απαιτούνται μέτρα ανάπτυξης.
"Εντέλει το ευρώ πρέπει να καταρρεύσει και όσο συνεχίζουμε τη φάρσα του να πιστεύουμε ότι μπορούμε να το κάνουμε να λειτουργήσει, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η τελική συντριβή'', τονίζει ο Keen.
'Οπως σημειώνει πάντως, δεν υπάρχει εύκολη έξοδος από αυτή την κατάσταση.
"Πρέπει να έχεις υπέρογκο χρέος για πάντα για να αυξάνονται οι τιμές των assets για πάντα και ούτε καν το χρέος μπορεί να αυξάνεται για πάντα'', αναφέρει χαρακτηριστικά.
Schulz: Ρεαλιστικό σενάριο πλέον η διάλυση της ΕΕ
Η κατάρρευση της ΕΕ έχει εξελιχθεί σε ένα ρεαλιστικό σενάριο για πρώτη φορά στην ιστορία της Ένωσης, σύμφωνα με τον Martin Schulz.
''Σε πολλές χώρες - μέλη η ξενοφοβία αυξάνεται, το ευρώ αμφισβητείται και τα ανοιχτά σύνορα της Ευρώπης εντός της συνθήκης Σέγκεν απειλούνται'', εξηγεί τους λόγους της άποψης του ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
www.bankingnews.gr
Μάαστριχτ και ευρω-διάσπαση..
Η
τοπο-θέτηση των ("μεγάλων'')συλλογικών πολιτικών υποκειμένων δεν μπορεί
να καθοριστεί σέ ένα περιορισμένο ιστορικό πλαίσιο, συγκυρίας, χωρίς να
ληφθεί υπόψιν η πρωταρχική θεμελίωση της τοπο-θέτησης και οι ιστορικές
"αναπτύξεις" της, κατά την συγκεκριμένη χωρο-χρονική εκδίπλωσή τής
ολοκλήρωσής της σε επιμέρους δομές και "πραγματικά δεδομένα".
Υπο
αυτή την έννοια, είναι απαραίτητο να κάνουμε πάντα έναν καθαρό και
σύντομο απολογισμό των θεμελιακών θεμελιώσεων που οδηγούν την σύγκρουση,
πριν ακόμα αναλύσουμε τις συγκρούσεις τις ίδιες "πάνω" σε αυτές τις
θεμελιώσεις, αλλά και μια συνεχή ανασκευή της ανάλυσής τους, που να
αντιστοιχεί στην εμπειρία της συγκυρίας.
Η "συγκυρία" μπορεί να σημαίνει μιαν σχετικά καθοριστική ή μιά ριζική μετατροπή των ιστορικών πόλων της δόμησης.
Η
διαφόρα μεταξύ της σχετικά καθοριστικής με αυτήν της ριζικής μετατροπής
έγκειται (στην περίπτωση της ριζικής..) στην διατέμνηση των πολιτικών
και οικονομικών δομών, απο την σκοπιά μιας δυναμικής που πάντα μα πάντα
αφορά την σχέση μιας χωρο-χρονικής κρυστάλλωσης με την συνολικότερη
χωρο-χρονική κρυστάλλωση που αποτελεί το παγκόσμιο σύστημα. Δεν υπάρχει
κάποια δεδομένη διατέμνηση της κοινωνικής κωνικότητας, το σίγουρο είναι
πως πάντα η επιμέρους διατέμνηση είναι κλίνουσα και προκαλούσα το (νέο)
τομικό ελλειπτικό σχήμα, μόνον σαν μια εκδοχή της ήδη υπάρχουσας
παγκόσμιας διατέμνησης του κώνου. Οι επιλογές είναι σαφείς και αφορούν
το είδος της ένταξης στο παγκόσμιο σύστημα που αποτελεί τον
αδιαπραγμάτευτο αντικειμενικό όρο της τροπικότητας-εκδοχής. Η ριζική
ιδιοτυπία της "ελληνικής'' κρίσης έχει να κάνει με την εμπλοκή της
"διαδικασίας επιλογής" εντός ενός σχετικά ολοκληρωμένου (παγκόσμιου)
υπο-συστήματος που δεν δύναται να αναθεωρήσει τις διαδικασίες
"ολοκλήρωσής" του χωρίς να αναθεωρήσει τον σκληρό πυρήνα της θεμελιακής
θέσης του στην αρχιτεκτονική του παγκόσμιου κώνου, θέση που σχημάτισε με
απίθανη "σχηματικότητα'' στην ιδρυτική του διακήρυξη "ολοκλήρωσης" που
ήταν η συνθήκη του Μάαστριχτ. Τα "λόγια" της αυστριακής υπουργού για
"έξοδο" της Ελλάδας απο την Ευρ.Ένωση και όχι μόνον από την ευρωζώνη,
δεν ήταν απειλές απλά, αλλά η υπενθύμιση της δομικά κατοχυρωμένης
δόμησης της Ευρ.Ένωσης στα πλαίσια της συνθήκης αυτής, δια της οποίας
είναι αδύνατη όχι μόνον η μη-ολοκλήρωση αλλά και η αντίστροφη πορεία
χωρίς την "ανατροπή" της αρχιτεκτονικής θέσης στο ίδιο το παγκόσμιο
σύστημα.
Η θέση της χώρας είναι καταπληκτική, για παγκόσμια αναταραχή...
aytokathorismos.blogspot.com
διαβαστε επισης:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου