Αν ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν μπορούν να συγκρατήσουν με τίποτα την όρεξή τους για φαγητό, ίσως δεν υπάρχει λόγος να κατηγορείτε τον εαυτό σας για αυτό. Γιατί το λέμε αυτό; Επειδή μπορεί απλά να φταίνε για όλα οι ορμόνες.
Σε μια νέα μελέτη, που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση Biological Psychiatry, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η ορμόνη γρελίνη προκαλούσε στους ποντικούς τη διάθεση να αναζητούν τροφή - ακόμη και όταν στην πραγματικότητα δεν ήταν πεινασμένοι.
«Έχουμε διαπιστώσει ότι η γρελίνη επηρεάζει συμπεριφορές που σχετίζονται με το φαγητό και ότι κατά συνέπεια μπορεί να οδηγήσει στην υπερκατανάλωση τροφής», δήλωσε ο επικεφαλής της έρευνας Jeffrey Zigman, επίκουρος καθηγητής ψυχιατρικής στο πανεπιστήμιο του Τέξας Southwestern Medical Center.
Τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να ισχύουν και για τους ανθρώπους, αφού και εμείς έχουμε τη συγκεκριμένη ορμόνη, η οποία έχει αποδειχθεί στο παρελθόν ότι ενεργοποιεί τις ίδιες περιοχές του εγκεφάλου, που ενεργοποιούνται από την κοκαΐνη.
Στα πειράματα ο Jeffrey Zigman και οι συνεργάτες του εκπαίδευσαν ποντίκια για να θυμούνται ότι ένα δωμάτιο με ριγέ τοίχους περιείχε λιχουδιές υψηλής θερμιδικής αξίας, ενώ ένας θάλαμος με γκρι τοίχους περιείχε χαμηλής θερμιδικής αξίας σνακ. Μετά την εκπαίδευση τα ποντίκια αφέθηκαν ελεύθερα να περιπλανηθούν σε οποιοδήποτε δωμάτιο ήθελαν.
Τα ποντίκια που είχαν εμβολιαστεί με μία δόση γρελίνης προτίμησαν το δωμάτιο με τις παχυντικές λιχουδιές, ακόμη και αν αυτό ήταν άδειο. Τα υπόλοιπα ποντίκια δεν έδειχναν κάποια ιδιαίτερη προτίμηση.
«Η συμπεριφορά των ποντικιών δεν είχε καμία σχέση με το φαγητό αλλά συνδεόταν με την αναζήτηση του πιο λαχταριστού πειρασμού», σημείωσε ο Jeffrey Zigman.
Η γρελίνη, όμως, δεν είναι ο μόνος παράγοντας που εμπλέκεται με την υπερκατανάλωση τροφής. Μερικοί άλλοι λόγοι, που μπορεί να σας κάνουν απλά να μην μπορείτε να σταματήσετε να μασάτε, είναι οι παρακάτω:
*Η γενετική: Μελέτη που έγινε στο Imperial College του Λονδίνου αποκάλυψε ότι οι φορείς του γονιδίου GAD2 είχαν περισσότερες πιθανότητες να είναι παχύσαρκοι. Το συγκεκριμένο γονίδιο επιταχύνει την παραγωγή ενός νευροδιαβιβαστή στον εγκέφαλο, ο οποίος με τη σειρά του ανοίγει την όρεξη για φαγητό.
* Η ντοπαμίνη: Σε μια μελέτη, που δημοσιεύτηκε το 2007 στο περιοδικό Behavioral Neuroscience, οι συμμετέχοντες με χαμηλά επίπεδα του νευροδιαβιβαστή ‘’ντοπαμίνη’’ αποδείχτηκε ότι είχαν αυξημένες πιθανότητες να τρώνε περισσότερο σε μια προσπάθεια να νιώσουν ευχαρίστηση.
* Οι μεγαλύτερες μερίδες: Ανεξάρτητα από γενετικούς παράγοντες όλοι οι άνθρωποι καταλήγουν να τρώνε περισσότερο όταν τους προσφέρονται μεγαλύτερες μερίδες. Έρευνα που έγινε στο πανεπιστήμιο Cornell διαπίστωσε ότι όταν οι σινεφίλ αγόραζαν μπαγιάτικο ποπ κορν σε μεγάλη σακούλα έτρωγαν 34% περισσότερο από ό, τι όταν αγόραζαν το ίδιο μπαγιάτικο ποπ κορν σε μεσαίου μεγέθους σακουλάκι.
* Η συνήθεια: Αν συνηθίζετε να τρώτε πάντα ένα γλυκάκι μετά το δείπνο, είναι πολύ πιθανό να «καταβροχθίζετε» όποιο γλυκό πειρασμό βρεθεί μπροστά σας τελειώνοντας το φαγητό σας, έστω και αν στην πραγματικότητα δεν πεινάτε ή δεν έχετε καθόλου όρεξη για γλυκό.
Όλα αυτά βέβαια δε σημαίνουν ότι στον έλεγχο της όρεξης για φαγητό δεν παίζει ρόλο και η δύναμη της θέλησης.
Αν εσείς οι ίδιοι δεν προσπαθήσετε να κάνετε σωστές και προσεκτικές διατροφικές επιλογές, δύσκολα θα μπορέσετε να αποφύγετε την υπερβολική κατανάλωση φαγητού, με κίνδυνο να μην μπορείτε να ξεφορτωθείτε τα παραπανίσια κιλά και να ξεκινάτε ξανά και ξανά αποτυχημένες δίαιτες.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου