ΡΑΟΥΛ: Ο ΙΣΠΑΝΙΚΟΣ ''ΜΥΘΟΣ''

Ήταν Κυριακή 5 Νοεμβρίου του 1994. Η 10η αγωνιστική του ισπανικού πρωταθλήματος βρισκόταν σε εξέλιξη και στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» η Ρεάλ Μαδρίτης αντιμετώπιζε στο μαδριλένικο ντέρμπι την Ατλέτικο. Το ρολόι στον φωτεινό πίνακα του σταδίου σημάδευε το 36ο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου, όταν άρχισε να γράφεται η ιστορία του πιο χαρισματικού σκόρερ στο βιβλίο του σύγχρονου ισπανικού ποδοσφαίρου.

Ήταν Κυριακή 5 Νοεμβρίου του 1994. Η 10η αγωνιστική του ισπανικού πρωταθλήματος βρισκόταν σε εξέλιξη και στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» η Ρεάλ Μαδρίτης αντιμετώπιζε στο μαδριλένικο ντέρμπι την Ατλέτικο. Το ρολόι στον φωτεινό πίνακα του σταδίου σημάδευε το 36ο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου, όταν άρχισε να γράφεται η ιστορία του πιο χαρισματικού σκόρερ στο βιβλίο του σύγχρονου ισπανικού ποδοσφαίρου.


Ο Raul Gonzalez Blanco γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου του 1977 στη Μαδρίτη. Μεγάλωσε στη συνοικία Colonia Marconi και έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στην τοπική ομάδα «San Cristobal de los Angeles». Όταν έγινε 12 χρονών, ο πατέρας του – που ήταν φανατικός οπαδός των «ροχιμπλάνκος» – τον έγραψε στα παιδικά τμήματα της Ατλέτικο. Στην πρώτη του χρονιά έδειξε ότι ήταν φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα. Η ομάδα του πήρε αήττητη το πρωτάθλημα και ο «Ραουλίτο» παίζοντας στη θέση του αριστερού εξτρέμ πέτυχε 65 γκολ!

Αμέσως μετά ανέβηκε κατηγορία και κέρδισε ακόμα δυο τίτλους, αυτή τη φορά με τους Νέους της Ατλέτικο, με την ολοκλήρωση όμως της δεύτερης περιόδου, ο Χεσούς Χιλ αποφάσισε να καταργήσει τα τμήματα υποδομών με τη δικαιολογία ότι ο σύλλογος αντιμετώπιζε μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Ο Ραουλίτο, όπως χαϊδευτικά τον αποκαλούσε ο εκκεντρικός πρόεδρος της Ατλέτικο, πρόλαβε σε αυτές τις τρεις χρονιές του στους «κολτσονέρος» να παίξει σε 80 παιχνίδια σκοράροντας συνολικά 319 (!) τέρματα, με τον απίστευτο μέσο όρο των 4 γκολ ανά παιχνίδι!

Μόλις ο Ραούλ έμεινε χωρίς ομάδα, τα λαγωνικά της Ρεάλ Μαδρίτης κινήθηκαν αστραπιαία και απέσπασαν την υπογραφή του. Έτσι, ο νεαρός γκολτζής βρέθηκε από τις νότιες λαϊκές συνοικίες του Μανθανάρες και το «Βιθέντε Κλαντερόν», στο αριστοκρατικό Τσαμαρτίν και το «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Γράφτηκε στους πιτσιρικάδες της Ρεάλ, όμως πολύ γρήγορα προβιβάστηκε στη β’ ομάδα και αμέσως μετά στην α’ ομάδα των Νέων. Στην πρώτη του χρονιά με τη φανέλα των «μερένγκες» αγωνίστηκε σε 33 ματς και σκόραρε 77 φορές, συνεχίζοντας να εκπλήσσει τους πάντες με το ταλέντο του.

Το 1994 πέρασε στην τρίτη ομάδα των «μπλάνκος», την Real Madrid C, κάνοντας ένα ονειρεμένο ντεμπούτο εναντίον της «Carralejos de Fuerteventura» με 5 γκολ! Μετά από εφτά παιχνίδια και 13 τέρματα, ο μικρός πήρε ακόμα μια προαγωγή και βρέθηκε στην Castilla (Real Madrid B) υπό τις οδηγίες του Rafa Benitez, σημερινού προπονητή της Λίβερπουλ, ενώ κλήθηκε για πρώτη φορά και στην Εθνική Ισπανίας κάτω των 18. Οι συνεχόμενες επιτυχίες του έκαναν τους ανθρώπους της Ατλέτικο να τον πλησιάσουν για να τον εντάξουν και πάλι στην ομάδα τους. Θα το κατάφερναν, αν δεν έμπαινε στη μέση ο Χόρχε Βαλντάνο, που λίγες εβδομάδες πριν είχε αναλάβει την πρώτη ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης με στόχο να τη βγάλει από την παρακμή και να την οδηγήσει ξανά στην κορυφή.


Ο Αργεντίνος που είχε δοξαστεί παίζοντας τη δεκαετία του ’80 στη μεγάλη Ρεάλ της «σειράς του Γύπα», είχε κρεμάσει τα παπούτσια του περνώντας στους πάγκους για να συνεχίσει την καριέρα του ως προπονητής. Σε ηλικία μόλις 37 ετών ανέλαβε την Τενερίφε και έδωσε τα πρώτα επιτυχημένα δείγματα γραφής. Όμως οι επιτυχίες του στην ομάδα των Καναρίων Νήσων συνδέθηκαν κατά μια, ή μάλλον δυο διαβολικές συμπτώσεις με τις χειρότερες στιγμές της αγαπημένης του Ρεάλ στην αρχή της δεκαετίας του ’90, με αποτέλεσμα να γίνει «κόκκινο πανί» για τους περισσότερους φίλους των «μερένγκες» που του κόλλησαν το παρατσούκλι «traidor», δηλαδή προδότης.


Επί δυο συνεχόμενες περιόδους (1991-92 & 192-93) ο τίτλος του πρωταθλητή της Πριμέρα Ντιβισιόν κρίθηκε την τελευταία αγωνιστική. Και τις δυο χρονιές η Τενερίφε του Βαλντάνο αντιμετώπισε στην έδρα της τη Ρεάλ Μαδρίτης. Την πρώτη, στις 7 Ιουνίου 1992, η «βασίλισσα» ήθελε τη νίκη για να πάρει το στέμμα. Ιέρο και Χάτζι διαμόρφωσαν το 0-2 στο ημίωρο του αγώνα, όμως η αδιάφορη Τενερίφε έκανε την απόλυτη ανατροπή, νίκησε με 3-2 και έστειλε την κούπα στη Μπαρτσελόνα του Κρόιφ.

Ένα χρόνο αργότερα, στις 20 Ιουνίου του 1993, το σενάριο επαναλήφθηκε. Με δυο διαφορές όμως. Αυτή τη φορά η ισοπαλία έφτανε στη Ρεάλ, αλλά η Τενερίφε ήθελε τη νίκη για να βγει στο ΟΥΕΦΑ. Οι «νησιώτες» καθάρισαν με 2-0 βυθίζοντας τα όνειρα των «μερένγκες» για τίτλο στο αρχιπέλαγος, έναν τίτλο που κατέληξε και πάλι στη Καταλούνια. Ο Βαλντάνο στιγματίστηκε και το όνομά του έγινε κατάρα στο στόμα των φίλων της Ρεάλ και σύνθημα – συνοδευόμενο από κάθε είδους βρισιά – στους τοίχους του Μπερναμπέου. Όμως ένα χρόνο αργότερα όλα αυτά έμελλε να αλλάξουν.

Το καλοκαίρι του 1994 ο πρόεδρος της Ρεάλ, Ραμόν Μεντόθα, έψαχνε τον ιδανικό άνθρωπο για να αντιστρέψει το κακό κλίμα που επικρατούσε στον σύλλογο. Οι 4 συνεχόμενοι τίτλοι της «dream team» του Κρόιφ και η παρακμή της «σειράς του Μπουίτρε», με αποκορύφωμα το ντροπιαστικό 5-0 στο «Καμπ Νόου» (Ιανουάριος του ’94), έκαναν επιτακτική την ανάγκη για ανανέωση στο Τσαμαρτίν. Ο Μεντόθα τελικά δεν υπολόγισε τις αντιδράσεις και έφερε τον Βαλντάνο στη Ρεάλ ξεσηκώνοντας θύελλα διαμαρτυριών.

«ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΡΑΣΟΣ…»

Ο Αργεντίνος, αφού πήρε το ελεύθερο από τον πρόεδρο να κινηθεί εν λευκώ, έπεισε τον Λάουντρουπ να μείνει στην Ισπανία και να φορέσει τα λευκά της «βασίλισσας» και μετά έπιασε δουλειά ψάχνοντας φρεσκάδα και νέα πρόσωπα. Ο Ράφα Μπενίτεθ του μίλησε για τον πιτσιρικά που «έβγαζε μάτια» και τον ενημέρωσε για την προσέγγιση της Ατλέτικο. Ο Βαλντάνο κατάλαβε ότι είχε βρει φλέβα χρυσού και αποφάσισε να μιλήσει ο ίδιος με τον Ραούλ. Του έκλεισε ραντεβού στα γραφεία του συλλόγου, όμως ο μικρός έφτασε καθυστερημένος. Ο Βαλντάνο τον υποδέχτηκε και του είπε: «Έστησες τον προπονητή της πρώτης ομάδας. Αν επιδείξεις μέσα στον αγωνιστικό χώρο το ίδιο θράσος που είχες σήμερα, τότε σίγουρα δεν θα έχεις πρόβλημα να πετύχεις!». Στη συνέχεια ο Αργεντίνος του μίλησε για το όραμά του σχετικά με τη Ρεάλ και έπεισε τον μικρό να παραμείνει στους «μερένγκες».

«ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙΣ, ΒΑΛΕ ΜΕ ΜΕΣΑ!!!»

Το πρωτάθλημα άρχισε και η Ρεάλ συνέχισε να παρουσιάζει τα ίδια προβλήματα με τα προηγούμενα χρόνια. Οι στυλοβάτες της ομάδας, Μπουτραγκένιο, Μίτσελ, Μαρτίν Μπάθκεθ και Σαντσίς κινούνταν στη μετριότητα και η Ρεάλ μετά από 8 αγωνιστικές είχε στραβοπατήσει ήδη 3 φορές και βρισκόταν στη 2η θέση της βαθμολογίας, ένα βαθμό πίσω από την Ντεπορτίβο. Η γκρίνια στο «Μπερναμπέου» δεν σταματούσε, οι αναμνήσεις από τα χρόνια της Τενερίφης σημάδευαν ακόμα τον «προδότη» Βαλντάνο και τότε ο τεχνικός της Ρεάλ αποφάσισε να παίξει το μεγάλο του χαρτί.

Ο Ραούλ εκείνο τον καιρό αγωνιζόταν συνήθως στην τρίτη ομάδα της Ρεάλ (Real Madrid C), αλλά συχνά πυκνά έκανε προπονήσεις με την πρώτη ομάδα. Ο Βαλντάνο ήθελε να σιγουρευτεί ότι ο μικρός ήταν έτοιμος για αυτή τη μεγάλη πρόκληση και αποφάσισε να τον «δοκιμάσει». Τρεις μέρες πριν τον αγώνα της 9ης αγωνιστικής εναντίον της Σαραγόσα, κάλεσε τον 17χρονο και του είπε ότι σκέφτεται να τον ξεκινήσει βασικό. «Αν θέλεις να κερδίσεις, βάλε με να παίξω. Αλλιώς, μη με βάλεις», ήταν η απάντηση του Ραούλ που έδιωξε κάθε αμφιβολία από τον Βαλντάνο. Την ημέρα του αγώνα, ενώ το πούλμαν της Ρεάλ πλησίαζε στη «Ρομαρέδα», ο Αργεντίνος κατευθύνθηκε προς το κάθισμα του Ραούλ για να τον χαλαρώσει. Ο πιτσιρικάς κοιμόταν του καλού καιρού! «Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι είχα απέναντί μου κάτι παραπάνω από έναν απλό ποδοσφαιριστή», έλεγε αργότερα ο Βαλντάνο.

ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ

Στις 29 Οκτωβρίου του 1994 ο Ραούλ φόρεσε τη φανέλα με το νούμερο 7 και μπήκε στο γήπεδο της Σαραγόσα μαζί με τους Μπούγιο, Κίκε Σάντσεθ Φλόρες, Λουίς Ενρίκε, Ιέρο, Ρεντόντο, Σαντσίς, Μίτσελ, Ζαμοράνο, Αμαβίσκα και Λάουντρουπ. Έκανε αισθητή την παρουσία του από την αρχή, πάλεψε, έχασε δυο μεγάλες ευκαιρίες, αλλά τελικά η Ρεάλ υπέκυψε 3-2, πέφτοντας στην τρίτη θέση της βαθμολογίας. Όμως ο Ραούλ έκλεψε – για μια ακόμα φορά – τις εντυπώσεις. Και δίχασε το απαιτητικό κοινό των «μερένγκες». Μπουτραγκένιο ή Ραούλ; Υπήρχαν αυτοί που δεν ανέχονταν να βλέπουν τον «Γύπα» στον πάγκο, αλλά πλέον υπήρχαν και οι άλλοι, που στο πρόσωπο και – κυρίως – στα πόδια του πιτσιρικά, έβλεπαν το ξεκίνημα μιας καινούργιας εποχής.

ΧΕΙΡΟΤΟΝΕΙΤΑΙ «ΙΠΠΟΤΗΣ» ΤΗΣ «ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ»

Ο Βαλντάνο πάντως δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Μια Κυριακή αργότερα, στην 10η αγωνιστική, αποφάσισε να εμπιστευτεί ξανά στον Ραούλ μια θέση στην αρχική ενδεκάδα. Αυτή τη φορά όμως στα πολύ δύσκολα. Μέσα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Μπροστά στους φιλάθλους της Ρεάλ. Και πάνω απ’ όλα, απέναντι στην πρώην ομάδα του. Στο «derbi madrileño». Ρεάλ – Ατλέτικο. Ο Ραούλ πάντως έδειχνε να μην καταλαβαίνει από τέτοια. Στο 20ο λεπτό έπεσε μέσα στην περιοχή από μαρκάρισμα του Ιβάν Ρότσα, πέναλτι. Εύστοχη εκτέλεση από τον Μίτσελ, 1-0. Πέντε λεπτά αργότερα έδωσε ασίστ στον Ζαμοράνο, γκολ ο Χιλιανός, 2-0. Και στο 36’ σήκωσε το «Μπερναμπέου» στο πόδι. Εκπληκτικό σουτ στην κίνηση και 3-0! Το πρώτο του γκολ με τη φανέλα της Ρεάλ. Μέσα σε αποθέωση.

Ο μικρός είχε περάσει με απόλυτη επιτυχία το δυσκολότερο τεστ και ο Βαλντάνο πανηγύριζε από μέσα του. Τα λαϊκά δικαστήρια για την απουσία του Μπουίτρε συνεχίστηκαν, αλλά κάθε φορά με λιγότερη ένταση. Ένα καινούργιο αστέρι γεννήθηκε και έλαμψε εκείνο το βράδυ του Νοεμβρίου στον ποδοσφαιρικό ναό της πρωτεύουσας. «Χάζεψα με το γήπεδο γεμάτο κόσμο. Το είχα ξαναδεί, αλλά άδειο», ήταν τα πρώτα λόγια του εκστασιασμένου Ραούλ μετά τον αγώνα. Λίγες μέρες μετά, ο Βαλντάνο τον έστειλε πίσω στην Real Madrid C για να αγωνιστεί εναντίον της CD Mostoles στην Γ’ Κατηγορία. Για να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα…

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ (ΤΟ ΠΡΩΤΟ EL CLASICO)

Όταν ξεκίνησε το πρωτάθλημα του ’94-’95, μια ημερομηνία ήταν σφηνωμένη μέσα στο κεφάλι του Βαλντάνο. Η κλήρωση είχε φέρει το ντέρμπι με την Μπαρτσελόνα ακριβώς πάνω στη συμπλήρωση ενός χρόνου από το ντροπιαστικό 5-0 μέσα στο «Καμπ Νόου» τον Γενάρη του ’94. Ο Αργεντίνος ήξερε πως για να «κατακτήσει» μια για πάντα τις καρδιές όλων αυτών που τον αποκαλούσαν προδότη, ήταν υποχρεωμένος να νικήσει αυτό το παιχνίδι. Και είχε αρχίσει την «πλύση εγκεφάλου» στους παίκτες του πολύ καιρό πριν.

Όταν έφτασε η 16η αγωνιστική, η Ρεάλ είχε ανέβει στην κορυφή της βαθμολογίας, με την Μπαρτσελόνα 3 βαθμούς πίσω της, στην 4η θέση του πίνακα. Στις 7 Ιανουαρίου του 1995, μέσα σε ένα ασφυκτικά γεμάτο και παλλόμενο από ενθουσιασμό «Σαντιάγο Μπερναμπέου», ο Ραούλ μπήκε με τους συμπαίκτες του στον αγωνιστικό χώρο για το πρώτο του «el clasico». Μαζί με τους Μπούγιο, Κίκε Σάντσεθ Φλόρες, Λάσα, Ιέρο, Μίγια, Σαντσίς, Μ.Μπάθκεθ, Λουίς Ενρίκε, Ζαμοράνο, Αλφόνσο, Λάουντρουπ και Αμαβίσκα, έγραψε μια από τις χρυσές σελίδες της ιστορίας της Ρεάλ Μαδρίτης στο επικό 5-0 επί της Μπαρτσελόνα.

Με το χατ τρικ του Ζαμοράνο και τα άλλα δυο των Λουίς Ενρίκε και Αμαβίσκα, ο Βαλντάνο και η ομάδα του αποκαθήλωσαν την «dream team» του Γιόχαν Κρόιφ. Ο Αργεντίνος ξέσπασε στον πάγκο πανηγυρίζοντας σα μικρό παιδί, ενώ από τα δυο πέταλα οι Ultras τραγουδούσαν το όνομά του. Όμως το μεγαλύτερο κέρδος ήταν η αλλαγή σελίδας στην ομάδα. Ο Βαλντάνο έχει καταφέρει να πραγματοποιήσει την ανανέωση και να περάσει από την «σειρά του Μπουίτρε» στην «εποχή του Ραούλ». Και μαζί να αποτινάξει από πάνω του τη ρετσινιά του προδότη και να ξαναγίνει δεκτός στην οικογένεια της Ρεάλ Μαδρίτης.

ΕΥΡΩΠΗ & ΦΑΜΠΙΟ ΚΑΠΕΛΟ

Η Ρεάλ κατάφερε να κατακτήσει τον τίτλο την περίοδο 1994-95, βάζοντας τέλος στο σερί της Μπαρτσελόνα. Ο Ραούλ αγωνίστηκε εκείνη την πρώτη χρονιά του σε 28 παιχνίδια, σημειώνοντας 9 τέρματα και δίνοντας 4 ασίστ. Τον Σεπτέμβριο του 1995 και ενώ αποτελούσε ήδη βασικό στέλεχος της πρώτης ομάδας, έφτασε η στιγμή για το ντεμπούτο του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Πρωτόπαιξε στο Champions League εναντίον του Άγιαξ (1-0 υπέρ των Ολλανδών στο Άμστερνταμ) και άνοιξε τον λογαριασμό του στο σκοράρισμα πετυχαίνοντας συνολικά 4 γκολ στον όμιλο.

Στη μέση της χρονιάς ο μέντοράς του Χόρχε Βαλντάνο αντικαταστάθηκε στον πάγκο της ομάδας από τον αρχιτέκτονα της «Σούπερ Ντέπορ» Αρσένιο Ιγκλέσιας, αλλά η αλλαγή δεν φάνηκε να επηρεάζει τον Ραούλ. Η τελική συγκομιδή του έφτασε τα 19 τέρματα σε 40 παιχνίδια (1ος σκόρερ της Ρεάλ), ενώ έδωσε 24 (!) τελικές πάσες στους συμπαίκτες του. Οι «μερένγκες» έμειναν σχετικά νωρίς εκτός διεκδίκησης του τίτλου (ήταν η χρονιά του περίφημου νταμπλ της Ατλέτικο Μαδρίτης των Χιλ, Άντιτς και Πάντιτς) και η διοίκηση έφερε το καλοκαίρι του ’96 τον Φάμπιο Καπέλο μαζί με δυο μεγάλους επιθετικούς: τον Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς από τη Βαλένθια και τον Ντάβορ Σούκερ από την Σεβίγια.

Ο Ιταλός εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το φοβερό και τρομερό τρίο της επίθεσης των «μπλάνκος» και παρά το μέτριο σε θέαμα παιχνίδι της ομάδας, κατέκτησε στο τέλος της περιόδου το πρωτάθλημα, αρνούμενος όμως να ανανεώσει το συμβόλαιό του για προσωπικούς λόγους. Αυτή η χρονιά ήταν μια από τις πιο επιτυχημένες στην καριέρα του Ραούλ, αφού πέτυχε 21 γκολ και έδωσε τον αριθμό ρεκόρ για επιθετικό παίκτη των 25 ασίστ! Ανακηρύχθηκε καλύτερος Ισπανός παίκτης, ενώ η FIFA τον συμπεριέλαβε στην ιδανική ενδεκάδα του 1997. Ο ίδιος έχει αναφερθεί συχνά στην επιρροή του Καπέλο: «Υπήρξε θεμελιώδης για μένα. Στα 19 μου χρειαζόμουν κάποιον για να μου δείξει τον δρόμο, να μου πει τι να κάνω. Τον θυμάμαι πάντοτε με μεγάλη αγάπη».

ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Έχοντας ήδη φτάσει τα 100 επίσημα παιχνίδια στην Πριμέρα Ντιβισιόν πριν καν κλείσει τα 20 χρόνια του, ο Ραούλ ήταν έτοιμος πλέον να αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη πρόκληση στην καριέρα του. Ο πόθος όλων των «μαδριδίστας» δεν ήταν άλλος από την «septima», το 7ο κύπελλο Πρωταθλητριών. Με τον Γερμανό Γιούπ Χάινκες στον πάγκο και τον ερχομό του Φερνάντο Μοριέντες από την Σαραγόσα, η Ρεάλ έμοιαζε πιο ώριμη από ποτέ για το μεγάλο στοίχημα. Η χρονιά άρχισε μαγικά για τον Ραούλ στα παιχνίδια της ισπανικής Supercopa, όπου σημείωσε 3 από τα 5 συνολικά γκολ της ομάδας του εναντίον της Μπαρτσελόνα.

Όμως λίγο αργότερα παρουσιάστηκε το πρώτο πρόβλημα. Μια φλεγμονή στους προσαγωγούς άρχισε να ταλαιπωρεί τον Ραούλ και τον Φεβρουάριο του 1988 το ιατρικό τιμ της ομάδας του σύστησε αποχή από κάθε δραστηριότητα και ξεκούραση για ένα μήνα. Σχεδόν ταυτόχρονα ο ισπανικός Τύπος άρχισε να τον κατηγορεί για συνεχόμενα ξενύχτια και χαρακτηρισμοί όπως «κακομαθημένος», «θρασύς» κλπ έκαναν την εμφάνισή τους. Μπροστά στην αυξανόμενη κατακραυγή, ο Ραούλ έδωσε μια συνέντευξη Τύπου, στην οποία ζήτησε συγνώμη για τα λάθη του, αλλά αρνήθηκε όλα τα δημοσιεύματα που μιλούσαν για κατανάλωση αλκοόλ και χρήση ναρκωτικών.

Μετά τη δημόσια συγνώμη του, η κατάσταση έδειξε να εξομαλύνεται. Η Ρεάλ έχασε το πρωτάθλημα και το κύπελλο στην Ισπανία, όμως το βράδυ της 20ης Μαΐου του 1998, το σιντριβάνι της Κυβέλης πλημμύρισε από χιλιάδες «ρεαλίστας» που πανηγύρισαν έξαλλα την κατάκτηση του 7ου κυπέλλου Πρωταθλητριών από την ομάδα τους. Η «βασίλισσα» των Ίλγκνερ, Πανούτσι, Ρομπέρτο Κάρλος, Σαντσίς, Ιέρο, Ρεντόντο, Καρεμπέ, Ζέεντορφ, Μιγιάτοβιτς, Μοριέντες και Ραούλ νίκησε 1-0 (με γκολ του Μιγιάτοβιτς) την Γιουβέντους στον τελικό του Άμστερνταμ, ανεβαίνοντας στην κορυφή της Ευρώπης μετά από 32 ολόκληρα χρόνια. Τρεισήμισι χρόνια μετά το ντεμπούτο του με τη φανέλα της Ρεάλ, ο Ραούλ ήταν πλέον ο «πρίγκηπας» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Μόλις στα 20 χρόνια του…

«LA FURIA ROJA»

Το 1994 ο Ραούλ κλήθηκε για πρώτη φορά στην Εθνική Ισπανίας κάτω των 18. Έπαιξε σε δυο παιχνίδια πετυχαίνοντας 4 γκολ. Στη συνέχεια αγωνίστηκε στην Εθνική κάτω των 20 (5 ματς και 2 γκολ), στην Εθνική Ελπίδων (9 ματς και 8 γκολ) και ήταν μέλος της Ολυμπιακής ομάδας της Ισπανίας το 1996 στην Ατλάντα, όπου πέτυχε 2 τέρματα στον αγώνα εναντίον της Αυστραλίας (στη συνέχεια οι Ισπανοί αποκλείστηκαν στα προημιτελικά χάνοντας 4-0 από την Αργεντινή). Επόμενος σταθμός για τον Ραούλ ήταν η Εθνική ανδρών του Χαβιέρ Κλεμέντε.

Η «Furia Roja» προερχόταν από το EURO του 1996, όπου η Ισπανία είχε περάσει τον όμιλο για να αποκλειστεί στο πρώτο νοκ άουτ από την διοργανώτρια Αγγλία στα πέναλτι. Ο Κλεμέντε κάλεσε τους νεαρούς Ραούλ και Μοριέντες στα παιχνίδια της προκριματικής φάσης για το Μουντιάλ ’98 της Γαλλίας. Το ντεμπούτο του Ραούλ με τη φανέλα της Εθνικής Ισπανίας έγινε στις 10 Οκτωβρίου του 1996 στην Πράγα, με αντίπαλο την Τσεχία, σε ένα ματς που έληξε ισόπαλο χωρίς τέρματα. Δυο μήνες αργότερα, στις 14 Δεκεμβρίου 1996, ο 19χρονος επιθετικός πέτυχε το πρώτο του τέρμα στον αγώνα εναντίον της Γιουγκοσλαβίας.

Οι Ισπανοί προκρίθηκαν εύκολα στο Μουντιάλ τερματίζοντας πρώτοι στον προκριματικό όμιλο, αλλά στη Γαλλία δεν τα πήγαν καθόλου καλά και αποκλείστηκαν από τον πρώτο γύρο. Ο Ραούλ σκόραρε ένα τέρμα κατά της Νιγηρίας, στο εναρκτήριο ματς του ομίλου, βάζοντας μπροστά την Ισπανία με 2-1 (47’), όμως οι Νιγηριανοί γύρισαν το παιχνίδι και νίκησαν τελικά 3-2. Με το τέρμα του αυτό ο Ραούλ έγινε ο νεότερος παίκτης στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου που σκόραρε σε Παγκόσμιο Κύπελλο (20 ετών και 351 ημερών).

Το επόμενο παιχνίδι στο οποίο βρήκε δίχτυα ο Ραούλ, ήταν στις 5 Σεπτεμβρίου του 1998. Η «Furia Roja» αντιμετώπισε την Κύπρο στη Λευκωσία και η ταπεινωτική ήττα με 3-2 από τους γηπεδούχους, έγραψε τον επίλογο στη θητεία του Χαβιέρ Κλεμέντε στον πάγκο των Ισπανών. Ο Χοσέ Αντόνιο Καμάτσο τον διαδέχτηκε και η «μηχανή» Ραούλ οδήγησε την Ισπανία στο EURO 2000 με 11 γκολ σε 9 ματς (4 εξ αυτών εναντίον της Αυστρίας και 3 εναντίον του Σαν Μαρίνο). Στα γήπεδα του Βελγίου και της Ολλανδίας, ο Ραούλ σκόραρε εναντίον της Σλοβενίας του Ζάχοβιτς, όμως στον προημιτελικό εναντίον της μετέπειτα κατόχου Γαλλίας, αστόχησε στο τελευταίο λεπτό σε πέναλτι που θα έστελνε το ματς στην παράταση.

ΜΙΑ ΚΑΡΙΕΡΑ ΓΕΜΑΤΗ ΡΕΚΟΡ

Κάπως έτσι ξεκίνησε μια τεράστια ποδοσφαιρική καριέρα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ο Ραούλ Γκονθάλεθ, που στην επόμενη συμμετοχή του θα συμπληρώσει 1000 παιχνίδια σε όλες τις κατηγορίες, έχει αφήσει τη σφραγίδα του παντού. Στην Ισπανία, στην Ευρώπη, σε ολόκληρο τον κόσμο. Ένα μεγάλο ταλέντο που με πολλή δουλειά, πείσμα, χαρακτήρα, θέληση, πνεύμα νικητή, ψυχολογία πρωταγωνιστή και ένα σωρό άλλα χαρακτηριστικά που έχουν οι λίγοι και εκλεκτοί, που διαθέτουν μόνο όσοι είναι προορισμένοι να αφήσουν τη σφραγίδα τους ανεξίτηλη στο χρόνο, κατάφερε στα 15 χρόνια της παρουσίας του στα ποδοσφαιρικά γήπεδα να κατακτήσει τα πάντα: τίτλους, διακρίσεις, κύπελλα, αναγνώριση, αποθέωση.

Η καριερα του Ραουλ σε αριθμους!!!Πιστευω πως μιλανε απο μονοι τους!!!
• 6 πρωταθλήματα Ισπανίας (1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008)
• 4 Σούπερ Καπ Ισπανίας (1997, 2001, 2003, 2008)
• 3 Champions League (1998, 2000, 2002)
• 1 Σούπερ Καπ Ευρώπης (2002)
• 2 Διηπειρωτικά Κύπελλα (1998, 2002)
• 2 Τρόπαια Pichichi (1ος σκόρερ του ισπανικού πρωταθλήματος) (1999 & 2001)
• 2 φορές 1ος σκόρερ του Champions League (1999-00 & 2000-01)
• 2 φορές μέλος της ιδανικής ενδεκάδας της UEFA (1999 & 2001)
• 2 φορές κορυφαίος επιθετικός της UEFA (1999-00 & 2000-01)
• 1 φορά κορυφαίος επιθετικός στον κόσμο (1999)
• 5 φορές κορυφαίος Ισπανός ποδοσφαιριστής (1997, 1999, 2000, 2001, 2002)
• 1 φορά κορυφαίος Ισπανός αθλητής (2000)
• Μέλος της λίστας «FIFA 100» με τους κορυφαίους παίκτες του 20ου αιώνα
• 2 φορές χάλκινο παπούτσι (3ος Ευρωπαίος σκόρερ) (1999 & 2001)
• 3ος κορυφαίος παίκτης στον κόσμο το 2001 (πίσω από Φίγκο και Μπέκαμ)
• 2ος κορυφαίος παίκτης στην Ευρώπη το 2001 (πίσω από τον Όουεν)
• MVP του Διηπειρωτικού Κυπέλλου το 1998
• Κάτοχος του Trofeo Alfredo Di Stefano (2008)
• Κάτοχος του Marca Leyenda (2009)
• Κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών

Β. Εθνική Ισπανίας

• Κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής Ισπανίας με 44 γκολ (το 29ο από αυτά εναντίον της Ελλάδας στη «Λεωφόρο» στις 7 Σεπτεμβρίου του 2002 για τα προκριματικά του EURO 2004).
• 2ος παίκτης με περισσότερες συμμετοχές (102) στην Εθνική Ισπανίας (1ος ο Θουμπιθαρέτα)
• Έχει σκοράρει σε 3 διαφορετικά Μουντιάλ (1998, 2002, 2006), πράγμα που έχουν καταφέρει μόνο 18 ποδοσφαιριστές σε όλο τον κόσμο.
• Μοιράζεται τον τίτλο του κορυφαίου σκόρερ της Εθνικής Ισπανίας σε Μουντιάλ μαζί με τους Μπουτραγκένιο, Ιέρο και Μοριέντες (από 5 γκολ ο καθένας).
• Είναι ο νεότερος σκόρερ της Εθνικής Ισπανίας σε Μουντιάλ (1998, εναντίον της Νιγηρίας, σε ηλικία 20 ετών και 351 ημερών).

1ος σκόρερ στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης με 321 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις.
• 1ος σκόρερ της Ρεάλ Μαδρίτης στο πρωτάθλημα με 226 γκολ και 4ος συνολικά, πίσω από τους Ντι Στέφανο (227), Ούγκο Σάντσες (234) και Θάρα (251).
• 1ος σε συμμετοχές της Ρεάλ Μαδρίτης στο πρωτάθλημα (528) και 4ος συνολικά, πίσω από τους Μπούγιο (542), Εουσέμπιο (543) και Θουμπιθαρέτα (622).
• Είναι ο παίκτης που έχει φορέσει περισσότερες φορές στην ιστορία τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης σε επίσημες διοργανώσεις, συνολικά 713 φορές.
• Είναι ο παίκτης που έχει σκοράρει περισσότερες φορές στην ιστορία στα «el clasico», έχοντας σημειώσει 15 γκολ.
• Είναι ο παίκτης που έχει δεχτεί την μεγαλύτερη οικονομική πρόταση στην ιστορία του ποδοσφαίρου, 100 εκατομμύρια ευρώ το καλοκαίρι του 2003. Το ποσό έχει επιβεβαιωθεί τόσο από τη Ρεάλ, όσο και από την Τσέλσι που έκανε την πρόταση, η οποία όμως απορρίφθηκε.
• Είναι ο μοναδικός παίκτης στην ιστορία του ισπανικού πρωταθλήματος που συνδυάζει (τουλάχιστον) 500 παιχνίδια και 200 γκολ.
• Υπήρξε ο πρώτος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του Champions League που σκόραρε σε 2 διαφορετικούς τελικούς, το 2000 (εναντίον της Βαλένθια) και το 2002 (εναντίον της Λεβερκούζεν). Την επίδοσή του έχει ισοφαρίσει ο Ετό με την Μπαρτσελόνα.
• Από τους εν ενεργεία παίκτες του ισπανικού πρωταθλήματος είναι ο νούμερο 1 σε γκολ συνολικά, σε ασίστ, σε γκολ με κεφαλιές, σε γκολ με σουτ εκτός περιοχής και σε δοκάρια.
• Ο Ραούλ έχει πετύχει πάνω από το 20% των συνολικών γκολ της Ρεάλ Μαδρίτης από τη μέρα που έκανε το ντεμπούτο του στην Πριμέρα Ντιβισιόν.
• Είναι ο νεότερος παίκτης που συμπλήρωσε 100 παιχνίδια (19 ετών), 200 παιχνίδια (22 ετών), 300 παιχνίδια (25 ετών), 400 παιχνίδια (28 ετών) και 500 παιχνίδια (31 ετών) στην Πριμέρα Ντιβισιόν.
• Είναι ο 1ος σκόρερ στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με 66 γκολ (το 50ο εναντίον του Ολυμπιακού το 2005). Έχει 129 συμμετοχές και υπολείπεται στον σχετικό πίνακα μόνο του Πάολο Μαλντίνι (139).
• Όσο απίστευτο και αν ακούγεται, στα 15 χρόνια της καριέρας του δεν έχει δεχτεί ποτέ την κόκκινη κάρτα.
• Υπήρξε 10 φορές υποψήφιος για τη «Χρυσή Μπάλα» με 6 παρουσίες στην πρώτη δεκάδα και άλλες 6 φορές μέσα στους 10 καλύτερους για το «FIFA World player of the year», πράγμα που αποδεικνύει την σταθερή του παρουσία στην ελίτ σε βάθος χρόνου.
• Στην καριέρα του μέχρι σήμερα έχει αγωνιστεί σε 999 παιχνίδια και έχει πετύχει 883 τέρματα. Αναλυτικά:
Πριμέρα Ντιβισιόν: 528 ματς / 226 γκολ
Κύπελλο Ισπανίας: 45 ματς / 25 γκολ
Διεθνείς διοργανώσεις: 134 ματς / 69 γκολ
Εθνική Ισπανίας: 129 ματς / 64 γκολ
Μικρές κατηγορίες της Ρεάλ (1992-1995): 83 ματς / 180 γκολ
Μικρές κατηγορίες της Ατλέτικο (1989-1992): 80 ματς / 319 γκολ