Αντισυνταγματικό το Μνημόνιο, λέει το Ειρηνοδικείο Αθηνών

Σε μια ιστορική απόφασή του το Ειρηνοδικείο Αθηνών τόλμησε να κάνει αυτό που το Συμβούλιο της Επικρατείας απέφυγε με κάθε τρόπο. Εξέτασε τις διατάξεις του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος ως προς τα εργασιακά ζητήματα και τις έκρινε αντι-συνταγματικές.

Συγκεκριμένα το δικαστήριο έκρινε πως η παρέμβαση στη συλλογική αυτονομία, τη δυνατότητα δηλαδή των εργαζομένων να διαπραγματεύονται μέσω των οργανώσεών τους τους όρους εργασίας τους (άρθρο 22 του Συντάγματος) είναι αντισυνταγματική, τη στιγμή που δεν τίθενται χρονικά όρια σε αυτόν τον περιορισμό. Λέει, δηλαδή, το δικαστήριο πως ακόμα και αν υποθέσουμε πως όλα αυτά έγιναν για το γενικό συμφέρον, η νομοθετική εξουσία δεν μπορεί να καταλύει το συνταγματικό δικαίωμα των εργαζομένων στην σύναψη συλλογικών συμβάσεων. Η παραπάνω ρύθμιση, μάλιστα, αντίκειται στις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίες, οι οποίες ως διεθνές δίκαιο υπερισχύουν των νόμων. 

Επιπλέον, εξετάζεται η συνταγματικότητα των μέτρων αναφορικά με την αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25 του Συντάγματος). Η ειρηνοδίκης ορθά τόνισε πως αυτές οι περικοπές πρέπει να τοποθετηθούν στο συνολικότερο πλαίσιο οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, ώστε να εξεταστεί η αναλογικότητά τους. Αναλογικότητα ενός νομοθετικού μέτρου ονομάζεται η ιδιότητά του να συμβάλει στην επίτευξη ενός νόμιμου σκοπού (εδώ υποτίθεται πως είναι το γενικό συμφέρον) με τον μικρότερο δυνατό περιορισμό δικαιωμάτων. Το δικαστήριο αποφάνθηκε πως η επέμβαση του κράτους στην συλλογική αυτονομία είναι τέτοια που ουσιαστικά καταργεί τη συνδικαλιστική ελευθερία. Άρα, το Μνημόνιο παραβιάζει και αυτή τη Συνταγματική αρχή.

Εξετάστηκαν επίσης ως προς τη νομιμότητά τους οι οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις του δημοσίου. Κι εκεί το αποτέλεσμα ήταν κατηγορηματικό. Οι οριζόντιες περικοπές παραβιάζουν το άρθρο 4 παράγραφος 5 του ελληνικού Συντάγματος που ορίζει πως οι Έλληνες και οι Ελληνίδες πρέπει να συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Κοινώς, επιβεβαιώνεται η εκτίμηση πως το Μνημόνιο πλήττει δυσανάλογα τους πιο φτωχούς από εμάς αφήνοντας τους έχοντες στο απυρόβλητο. Το Σύνταγμά μας ορίζει πως είναι ανεπίτρεπτο να κόβεις κατά 30% για παράδειγμα τον μισθό κάποιου που παίρνει 600 ευρώ / μήνα στερώντας του τη δυνατότητα να ζει στην ουσία και να μειώνεις κατά το ίδιο ποσοστό το μισθό κάποιου που παίρνει 4.000 ευρώ/μήνα. 

Πρέπει να πούμε πως στην Ελλάδα, κάθε δικαστήριο έχει δικαίωμα και υποχρέωση να μελετά την αντι-συνταγματικότητα κάθε νόμου και αν τον βρίσκει αντι-συνταγματικό να μην τον εφαρμόζει. Παρόλα αυτά ο νόμος παραμένει σε ισχύ. Η απόφαση όμως του ειρηνοδικείου είναι σημαντικότατη. Αξιοθαύμαστη είναι η τόλμη της ειρηνοδίκη κυρίας Καρραβία η οποία πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα και πιθανώς διακινδυνεύοντας την καριέρα της είπε τα αυτονόητα. Δεν είναι διόλου απίθανο αυτή η απόφαση να αποτελέσει την αρχή για μια σειρά παρόμοιων αποφάσεων, ειδικά αν υπάρξουν μαζικές προσφυγές απ τους εργαζομένους. 

Σε κάθε περίπτωση , η κυβερνητική τρόικα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ , αν σέβεται έστω και λίγο τη δημοκρατία , τη νομιμότητα και το Σύνταγμα θα πρέπει αποσύρει άμεσα τουλάχιστον τις επίμαχες διατάξεις.

left.gr


Όπως ακριβώς λειτούργησε η Ειρηνοδίκης Αθηνών κ. Σταυρούλα Κουτρουβίδα, κρίνοντας αντισυνταγματικούς τους νόμους του μνημονίου, έτσι ακριβώς θα έπρεπε να λειτουργεί μια ανεξάρτητη Δικαιοσύνη με «Δ» κεφαλαίο.
Ειδικότερα, η με αρ. 599/2012 απόφαση του Ειρηνοδικαίου Αθηνών αναφέρει ότι, τόσο ο νόμος 3833/2010 που αφορά τα επείγοντα μέτρα αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης, όσο και ο νόμος 3845/2012 για τα μέτρα εφαρμογής του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη μέλη της Ζώνης του Ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό ταμείο (ΔΝΤ), είναι αντίθετοι στα άρθρα 4, 22, 23, 25, 28 και 106 του Συντάγματος, στο άρθρο 11 της ΕΣΔΑ και στις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας 151/1978 και 14/1981.
Είναι γνωστό ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας είχε προ καιρού αποφασίσει εντελώς αντίθετα, ότι δηλαδή…. το μνημόνιο είναι συνταγματικό. Σύμφωνα λοιπόν με το δικό μας δικαιακό σύστημα, δικαίωμα του ΣτΕ ήταν να αποφασίσει έτσι όπως αποφάσισε, ενάντια σε όλες τις απόψεις των νομικών της χώρας, όπως και δικαίωμα και του Ειρηνοδικείου ήταν να αποφασίσει, έτσι όπως αποφάσισε. Δηλαδή το κάθε δικαστήριο της χώρας μπορεί να κρίνει έναν νόμο συνταγματικό και την ίδια στιγμή κάποιο άλλο δικαστήριο να κρίνει τον ίδιο νόμο αντισυνταγματικό. Είναι το γενικό πνεύμα της χαλαρότητας που υπάρχει στη χώρα μας. Αυτή η χαλαρότητα έχει ως αποτέλεσμα, τίποτα να μην αλλάζει ούτε να ταράζει το σάπιο πολιτικό μας σύστημα, το οποίο θα εξακολουθήσει να λειτουργεί αυτονομημένο και  αυταρχικά,  γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων την όποια δικαστική απόφαση. Περί αυτού στην ουσία πρόκειται. Δηλαδή εξασφαλίζεται πλήρης ασυδοσία και μη έλεγχος της Εκτελεστικής εξουσίας, δηλαδή της εκάστοτε κυβέρνησης.
Τίθεται επομένως το ερώτημα. Ωραία το Ειρηνοδικείο έκρινε το μνημόνιο αντισυνταγματικό. Ε, και λοιπόν; Το μνημόνιο εξακολουθεί να είναι εκεί, να μας δεσμεύει και να μας εξαθλιώνει όλους.
Γι’  αυτό ακριβώς θα πρέπει να υπάρξει, αυτό που εισηγούμαστε εδώ και πολύ καιρό και το οποίο δεν θέλουν ούτε καν να ακούσουν οι πολιτικοί, δηλαδή Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο στην Ελλάδα, όπως υπάρχει σε όλα τα πολιτισμένα κράτη που σέβονται τον εαυτό τους, το οποίο θα συγκροτείται με κλήρωση από ανώτατους δικαστές, καθηγητές νομικών σχολών και δικηγόρους και το οποίο θα κρίνει σε περίπτωση που ανακύπτει θέμα αντισυνταγματικότητας ενός νόμου.
Το πλεονέκτημα που έχει το κληρωτό Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο είναι διπλό. Αφενός δεν καθορίζονται οι αποφάσεις του από την εκάστοτε κυβέρνηση, αφετέρου, από τη στιγμή που θα κριθεί ένας νόμος αντισυνταγματικός, τότε αυτός καταργείται αυτόματα οριστικά και δεν ισχύει πλέον για κανέναν πολίτη. Αντίθετα με το αστείο νομικό σύστημα που έχουμε σήμερα, έπειτα από την πιο πάνω απόφαση του Ειρηνοδικείου Αθηνών, το μνημόνιο εξακολουθεί, παρότι κρίθηκε αντισυνταγματικό να ισχύει και να μας δεσμεύει όλους μας.
Αυτό, ελπίζουμε να το αντιλαμβάνεστε όλοι τώρα πια,  είναι το αστείο δικαιακό μας σύστημα, το οποίο λειτουργεί ως βαστάζος της εκάστοτε Εκτελεστικής εξουσίας.
Κοινωνική Δικαιοσύνη δεν πρόκειται να υπάρξει στην Ελλάδα, εάν πρώτα δεν υπάρξει σωστό και δίκαιο δικαιακό σύστημα.
Πέτρος Χασάπης