Αντιπολίτευση η αποχή...

Στον απόηχο των προχθεσινών βουλευτικών εκλογών, θα προσπαθήσω να κάνω μια πρώτη διερευνητική ανάλυση του αποτελέσματος. Για να γίνει περισσότερο κατανοητό αυτό το αποτέλεσμα, σημειώνω πως το κάθε ποσοστό που θα εμφανίζεται ακολούθως θα αντιστοιχεί στο σύνολο του εκλογικού σώματος.

Διότι παρασυρόμενοι από τις διαφόρου τύπου τηλεοπτικές αναλύσεις, έχουμε κάνει έναν λάθος αρχικό συμβιβασμό. Τα ποσοστά που βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας, δεν αντιστοιχούν στα πραγματικά ποσοστά που καταλαμβάνει η επιλογή κάθε ανθρώπου στο σύνολο. Και αυτό, γιατί ο μόνος που κέρδισε εχτές, ήταν η ΑΠΟΧΗ.

Το ΠΑΣΟΚ, κατάφερε, στο πλαίσιο του αντιδημοκρατικού εκλογικού νόμου που έχει ψηφίσει, να συγκεντρώσει την απαιτούμενη μειοψηφία… για να κάνει κυβέρνηση. Η Νέα Δημοκρατία, εκτός από το γεγονός ότι ετοίμασε έναν ακόμη πιο αντιδημοκρατικό εκλογικό νόμο για τις επόμενες εκλογές, το μόνο που κατάφερε, ήταν να διώξει με τέτοια μανία τους ψηφοφόρους της.

Η ΑΠΟΧΗ, λοιπόν, σημείωσε την μεγαλύτερη άνοδο σε αυτές τις εκλογές. Τέτοια άνοδο, που κατέστησε σχεδόν παντοδύναμο το ΠΑΣΟΚ, πάντα βάσει των συσχετισμών που δημιουργεί ο εκλογικός νόμος. Έτσι λοιπόν η ΑΠΟΧΗ, έφτασε στο 29,1%, ή αλλιώς, 2.900.000 άτομα αποφάσισαν να μην ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Κάποιοι, έπραξαν αυτό, αναλογιζόμενοι πως οι εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Κάποιοι άλλοι, επειδή σιχάθηκαν τους πολιτικούς και τις εκλογές γενικότερα. Κάποιοι τρίτοι, επειδή δεν βρίσκουν το κόμμα επιλογής που να τους καλύπτει. Το ζήτημα είναι πως ο ένας στους τρεις, που θα συναντάτε από σήμερα έξω στο δρόμο, απείχε από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου. Επίσης, ο δεύτερος από τους τρεις, έχει επιλέξει ΠΑΣΟΚ.

Σε απόλυτους αριθμούς επί συνόλου εκλογικού σώματος, (των εγγεγραμμένων), οι μόνοι που είδαν αύξηση των ποσοστών τους, ήταν το ΠΑΣΟΚ (2,8%), το ΛΑΟΣ (1,1%), τα κόμματα που έμειναν εκτός βουλής (1,1%) και φυσικά η επιλογής της ΑΠΟΧΗΣ που αύξησε κατά 3,2% το ποσοστό της.

Στο γράφημα που βλέπετε παραπάνω, παρουσιάζονται, τα ποσοστά επί συνόλου εκλογικού σώματος, την αποδοχή δηλαδή που έχει η κάθε πολιτική πράξη είτε εκφράστηκε με την επιλογή κάποιου κόμματος, είτε με την απόφαση γιαΑΠΟΧΗ.

Από το 2004 και μετά, η ΑΠΟΧΗ, βλέπουμε ότι συγκεντρώνει μια συνεχώς αυξανόμενη αποδοχή, έχοντας φτάσει σήμερα να αποτελεί την δεύτερη δύναμη, μια ανάσα από το ΠΑΣΟΚ, και αφήνοντας πολύ πίσω τη Νέα Δημοκρατία,που πλέον, είναι κατά πολύ λιγότεροι από ένας στους τέσσερις. Βλέπουμε επίσης, πως το ΠΑΣΟΚ, δεν κατάφερε να συγκεντρώσει τόσο πολύ κόσμο, ώστε αυτό που πέτυχε να θεωρείται και τόσο μεγάλη εκλογική νίκη. Η αποδοχή δεν αυξήθηκε καθόλου σχεδόν από το ποσοστό του 2004, και είναι μειωμένη κατά 2 μονάδες περίπου από το ποσοστό των εκλογών του 2000. Αυτό που διαφοροποίησε τα “εκλογικά ποσοστά” ήταν η μεγάλη άνοδος της ΑΠΟΧΗΣ και φυσικά των κομμάτων που έμειναν εκτός βουλής, που λόγω και των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ, αύξησαν κατά 1,1% το ποσοστό τους, βοηθώντας έτσι το όποιο κόμμα ήταν πρώτο.

Η αίσθηση άλλωστε του κόσμου, δεν ήταν αυτό που προσπαθούσε να περάσει η τηλεόραση. Μιας μεγάλης εκλογικής νίκης, ενός απόλυτου θριάμβου ανάλογου ίσως και με αυτόν που πέτυχε το 1981 το ΠΑΣΟΚ. Και σίγουρα δεν θα ήταν έτσι, αν είχαμε πραγματικά δημοκρατία και όχι αυτό το απαράδεκτο και εξουσιολαγνικό εκλογικό σύστημα, που επιτρέπει με 30% να δημιουργείς κυβέρνηση.

Αυτό που χρειάζεται για την αποκατάσταση της πολιτικής ομαλότητας δεν είναι μια σταθερή και αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αυτό που έχει ανάγκη αυτή η χώρα, είναι η αλλαγή του εκλογικού νόμου. Γιατί αυτό είναι το Α της πολιτικής. Δεν είναι τα προγράμματα και οι οικονομικές εξαγγελίες που ακούγαμε όλες αυτές τις μέρες στις τηλεοράσεις. Δεν είναι τα πολλά δισεκατομμύρια ευρώ που βλέπαμε να αλλάζουν στόμα από πολιτικό σε πολιτικό. Δεν είναι η ικανότητα κάποιου αρχηγού ή μηχανισμού να εκμεταλλευτεί τις ανάγκες των πολλών για να τους εξαπατήσει. Είναι η αλλαγή του εκλογικού νόμου, που θα ανατρέψει τους σημερινούς συσχετισμούς και θα φανερώσει τις αδυναμίες των υφιστάμενων πολιτικών σχηματισμών, σε όλο τους το μεγαλείο.

Αν επίσης κάποιος ήθελε να συμψηφίσει τις δύο επιλογές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ως το ποσοστό του δικομματισμού, θα παρατηρήσουμε πως και αυτό βαίνει μειούμενο από τη μία εκλογική αναμέτρηση στην άλλη. Στο σύνολο τα δύο μεγάλα κόμματα συγκέντρωσαν 53,4%, που είναι κατά 11 μονάδες χαμηλότερο από το αντίστοιχο ποσοστό του 2004 και μειωμένο κατά 4,3% σε σχέση με τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές του 2007.

Επομένως, η αντικειμενική οπτική του όρου που ονομάζεται “δικομματισμός“, είναι επί του συνόλου του εκλογικού σώματος. Γιατί πολύ εύκολα ακούγεται στον ψηφοφόρο ότι τα δύο κόμματα αντιπροσωπεύουν το 80% ή 85% των πολιτών, όμως δεν είναι αληθές. Και στο γράφημα φαίνεται ποιος καρπώνεται ως ένα βαθμό, αυτή την απώλεια. Είναι η ΑΠΟΧΗ, που κάποιος μπορεί να σκεφτεί πως είναι ο προθάλαμος του ψηφοφόρου για κάτι νέο, για κάτι περισσότερο ελπιδοφόρο. Ένας προθάλαμος που λειτουργεί καθαρτικά για όποιον όλα τα προηγούμενα χρόνια στήριζε, αισθανόμενος προδοσία, τις ψεύτικες υποσχέσεις που του χάριζαν απλόχερα τα δύο μεγάλα κόμματα.

Αυτό, λοιπόν, το 30% των συμπολιτών μας, που αποστασιοποιείται από τις εκλογές, είναι το ποσοστό που φαίνεται πως συνεχώς αυξάνεται. Αυτή είναι η κρίσιμη μάζα που θα μπορέσει, αν το θελήσει, να αλλάξει τα πραγματικά δεδομένα και να ανατρέψει τους συσχετισμούς. Αυτό είναι βέβαια το ποσοστό των ανθρώπων, που τη δεδομένη αυτή στιγμή, δίνει τόσο άνετη νίκη στο ΠΑΣΟΚ και το εμφανίζει ως κυρίαρχο του παιχνιδιού.

Το παιχνίδι όμως, δεν παίζεται με τους όρους της δημοκρατίας και της ισονομίας. Η αλλαγή του εκλογικού νόμου, είναι ίσως η μόνη διέξοδος στα χρόνια προβλήματα αυτού του τόπου. Αυτό, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, είναι το Α της πολιτικής. Από τα χαρακτηριστικά του εκλογικού νόμου, ξεκινάει το σύνολο των προβλημάτων που βιώνει καθημερινά ο πολίτης αυτής της χώρας. Με σύμμαχο αυτό κυβερνάει σήμερα το ΠΑΣΟΚ και μέχρι χθες η Νέα Δημοκρατία, συγκεντρώνοντας μόνο το 1/3 της αποδοχής του συνόλου του εκλογικού σώματος.

Αυτή την αλλαγή οφείλει να ακολουθεί και για αυτή οφείλει να μάχεται, κάθε πολιτική δύναμη που θέλει να προσφέρει, ουσιαστικά, στην επίλυση των προβλημάτων. Αυτή η αλλαγή θα φέρει ξανά τους αποστασιοποιημένους ψηφοφόρους στην κάλπη. Αυτή η αλλαγή θα δώσει στην ψήφο την πραγματική της θέση και θα αναγνωρίζει ο καθένας την σημασία της κίνησης και την αξία των επιλογών του.

Ενδεικτικά για το τέλος, δείτε παρακάτω πως θα ήταν ο πραγματικός χάρτης των αποτελεσμάτων των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου 2009, αν το ελληνικό εκλογικό σώμα αποτελούνταν από 100 άτομα. Η σύγκριση είναι με τα αντίστοιχα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών του 2007.