Πέρασε κάμποσους μήνες, μέσα σε σωματικό πόνο, προβληματισμό, ψυχολογική πτώση και κυρίως, πολλά ερωτηματικά για το μέλλον. Πολέμησε όμως και τα κατάφερε. Και δείχνει μέρα με την μέρα όλο και πιο έτοιμος να δώσει στον Ολυμπιακό, αυτά που περιμένουν όλοι. Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, μίλησε στο «ΦΩΣ» κατά την επιστροφή μας από τις Ηνωμένες Πολιτείες και ήταν αποκαλυπτικός:
Αυτό που ενδιαφέρει τον κόσμο, πέρα από τα όποια αγωνιστικά, είναι αν επιτέλους είσαι καλά και ησύχασες από το πρόβλημα στην μέση…
«Ναι, είμαι αρκετά καλά. Αυτό τώρα που δουλεύω και έχει πολύ μεγάλη σημασία για εμένα, είναι να μου φύγει σιγά- σιγά και το ψυχολογικό. Κάνω κινήσεις που δεν μπορούσα να κάνω. Πονούσα. Και ξέρεις, καμιά φορά σκέφτομαι, ότι ίσως με πιάσει πάλι. Είναι στο μυαλό μου, αλλά σιγά- σιγά φεύγει…»
Ε, δεν ήταν και… παιχνιδάκι η περίπτωσή σου.
«Σίγουρα. Καμιά φορά, έχω κάτι πόνους. Σε ορισμένες φάσεις, σφίγγομαι, το σκέφτομαι, δεν μπορώ να μην πω την αλήθεια. Όμως δεν με ανησυχεί. Ξέρω ότι είμαι καλά, μου το έχουν πει και οι γιατροί…»
Σημασία έχει, να είσαι, αλλά και να αισθάνεσαι υγιής…
«Ίσως άλλοι με το πρόβλημά μου, να μην έμπαιναν τώρα να παίξουν. Δεν ξέρω. Πιστεύω ότι όλα πάνε καλά. Και μετράει πάρα πολύ για εμένα».
Ήταν το πιο άσχημο καλοκαίρι στην ζωή σου. Ξέρω ότι έδωσες τα πάντα, έκανες τρομερές θυσίες για να αποθεραπευτείς και να γλιτώσεις την εγχείρηση. Μήπως τελικά, ήταν και ένα…σχολείο που θα σε δυναμώσει;
«Συμφωνώ απόλυτα. Έτσι το βλέπω και εγώ τώρα. Ένα μεγάλο σχολείο, από το οποίο ελπίζω να έχω πια περάσει. Δεν θέλω να ξανασυμβεί κάποιο πρόβλημα, αλλά πρέπει να πω ότι έμαθα να αντιμετωπίζω πρόσωπο με πρόσωπο το σώμα μου…»
Καμιά φορά, τα βάσανα κάνουν τον άνθρωπο και σκέφτεται αλλιώς, συνέβη με εσένα;
«Νόμιζα ότι θα έπαιρνα φόρα να περάσω από τοίχο και θα το κατάφερνα. Όταν είσαι υγιής, όταν δεν έχεις κάτι που να σε απασχολεί, αισθάνεσαι μεγάλη δύναμη. Έρχονται κάποια προβλήματα και σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Εγώ πραγματικά δοκίμαζα να περάσω και μέσα από τον τοίχο. Δεν σταμάταγα να παίζω. Αλλά το σώμα δεν είναι έτσι. Αν δεν προσέξεις, κινδυνεύεις…»
Αισθάνεσαι πως χρωστάς πράγματα; Και δεν σε ρωτάω για την ομάδα, αλλά πάνω απ’ όλα, στον ίδιο τον Παναγιώτη…
«Φυσικά και το αισθάνομαι αυτό. Έχω πολλά να κάνω και θέλω να τα πετύχω. Στερήθηκα πράγματα που τα ονειρευόμουν από μικρό παιδί. Πήγα στο Βερολίνο και ήμουν στην άκρη του πάγκου, υπέφερα, δεν μπορούσα να βοηθήσω την ομάδα. Χρωστάω όμως και σε άλλους. Σε αυτούς που με στήριξαν και θέλουν το καλό μου. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ονόματα, γνωρίζουν καλά αυτοί ποιοι είναι και τι αισθάνομαι…»
Προφανώς θα σχημάτισες άποψη για πολλούς. Υπήρχαν αυτοί που πραγματικά σε στήριζαν, υπήρχαν και άλλοι που έλεγαν άσχημα πράγματα και έφταναν στο σημείο να υποστηρίζουν ότι θα μπορούσες να παίξεις και στον Ολυμπιακό και στην εθνική.
«Ο καθένας έχει την γνώμη του και είναι δικαίωμά του. Εγώ έμαθα πράγματα από την περιπέτειά μου. Και είδα πως με αγαπάνε και με στηρίζουν κάποιοι άνθρωποι. Κάποιοι που δεν ήθελαν και προβολή και τους ένοιαζε μόνο πως θα γίνει καλά ο Παναγιώτης. Ήταν δύσκολη εποχή, πιστεύω να πέρασε».
Και ο καθένας βέβαια έλεγε τα δικά του, έτσι δεν είναι;
«Αν καθίσεις και το ψάξεις, αυτό συμβαίνει, αλλά καμιά φορά είσαι και υποχρεωμένος να ασχοληθείς με όλα. Είχα μιλήσει με άλλο αθλητή που είχε το ίδιο πρόβλημα. Και μου είπε ότι έκανε εγχείρηση γιατί ήθελε να ησυχάσει από τους πόνους. Κουράστηκε να πονάει και το έκανα. Εγώ συνέχισα, το πάλεψα και τώρα νομίζω είμαστε καλά…»
Πώς την βλέπεις την ομάδα;
«Μου αρέσει πολύ. Είμαστε πλήρεις και μπορούμε να παίξουμε πάρα πολύ καλά. Έχουμε τα στοιχεία ως ομάδα, δεν πρέπει να λέμε περισσότερα, αλλά τώρα έχουμε και εμπειρία. Επίσης, διαθέτουμε και πάθος, αυτό το ξέρετε και θα το δείτε. Τι μένει λοιπόν; Να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει και να κάνουμε όσα θέλει ο κόουτς».
Καλά, δεν είστε ακόμη αυτό που πρέπει όμως…
«Εννοείται. Υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες, που περιμένουν βελτίωση. Πολλά πράγματα που πρέπει να κάνουμε για να είμαστε όπως επιβάλλεται να είμαστε».
Ξέρω ότι είσαι ειλικρινής, πες μου, από την αρχή πώς το σκεφτόσουν το ταξίδι στις ΗΠΑ; Σαν…όνειρο, ή σαν βάσανο;
«Θέλω να λέω πάντα την αλήθεια. Στην αρχή και λόγω του προβλήματός μου, ήμουν σκεπτικός. Έλεγα, μήπως κινδυνεύσω από την ταλαιπωρία, είχα τον φόβο για την μέση μου, μετά από όσα τράβηξα. Όταν πας όμως και παίζεις εκεί, λες ότι αξίζουν όλα. Όχι δυο παιχνίδια, μακάρι να μέναμε και να δίναμε και άλλα τρία. Ήταν φοβερά!»
Ποια από τις δυο ομάδες, σας βοήθησε περισσότερο;
«Και οι δυο, πάρα πολύ. Οι Σπέρς, ακολουθούν πιο ευρωπαϊκό στυλ. Κάνουν μεγαλύτερες επιθέσεις, ξέρουν πότε θα πρέπει να εκτελέσουν γρήγορα. Οι Καβαλίερς έχουν καλύτερες άμυνες, γρήγορο τέμπο, διαθέτουν ψηλούς και κοντούς που κυνηγάνε τον αιφνιδιασμό. Πιστεύω ότι ήμασταν όπως έπρεπε και στις δυο αυτές υποχρεώσεις μας».
Πόσο δύσκολο είναι για κάποιον να ξεπεράσει το ότι κάποιοι τον κρίνουν, για τα χρήματα που παίρνει;
«Συμβαίνει πολλές φορές και εγώ έχω αρχίσει να το ξεπερνάω. Το έχω αφήσει πίσω μου. Κάποιος όταν ανανεώνει το συμβόλαιο, το κάνει για όσα έδωσε στην ομάδα. Κρίνεται για την προσφορά του και του κάνουν την πρόταση. Αξιολογήσε για όσα έκανες. Το περίεργο θα ήταν να σου πουν [πάρε τόσα και θέλουμε να κάνεις αυτά τα πράγματα]. Δεν υπάρχει πουθενά όμως αυτό το πράγμα. Με βοήθησε πάρα πολύ ο κόουτς να αποβάλω τέτοιες σκέψεις από το μυαλό μου. Έχω δουλέψει και σε αυτό και είμαι καλά…»
Χαίρομαι, γιατί πολλοί δεν έκριναν τον παίκτη Βασιλόπουλο, αλλά ασχολούνταν με τα λεφτά του. Για το τέλος, πες μας πόσο σημαντικός είναι τελικά ο κορμός της ομάδας που παρέμεινε ίδιος;
«Είναι τα πάντα! Είναι όλη η ουσία. Γιατί δουλεύουμε όπως πρέπει. Γνωριζόμαστε και όποιος έρχεται στην ομάδα μας, είναι πλέον σε θέση να μπει σχετικά γρήγορα. Ο Παπανικολάου για παράδειγμα, παίζει σα να ήταν στον Ολυμπιακό. Πέρα από το αναμφισβήτητο ταλέντο του Κώστα, υπάρχει και το ότι η ομάδα είναι ίδια και οι τρεις τέσσερις παίκτες που ήρθαν, αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις, όπως ακριβώς πρέπει και είναι γι’ αυτούς όλα ευκολότερα».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου