Μερικοί από τους ανθρώπους που έχουν υποχρεωθεί να μένουν σπίτι τους,
λόγω των περιοριστικών μέτρων εξαιτίας του κορονοϊού, φαίνεται να
«πεινάνε» για κοινωνικές επαφές, όπως όταν θέλουν να φάνε. Αμερικανοί
επιστήμονες βρήκαν ότι η κοινωνική απομόνωση και η πείνα αφήνουν το ίδιο
περίπου νευρωνικό αποτύπωμα στον εγκέφαλο.
Οι ερευνητές ξεκίνησαν πριν τρία χρόνια να μελετήσουν το νευρωνικό
αποτύπωμα της μοναξιάς στον εγκέφαλο, αλλά η έρευνά τους έγινε πλέον
ακόμη πιο επίκαιρη λόγω της πανδημίας και της…κλεισούρας που αυτή έχει
εξ ανάγκης φέρει.
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου ΜΙΤ των ΗΠΑ, με επικεφαλής τις
νευροεπιστήμονες Λίβια Τόμοβα και Ρεμπέκα Σαξ, που έκαναν τη σχετική
προδημοσίευση στο bioRxiv, σύμφωνα με το «Scientific American», βρήκαν
για πρώτη φορά ότι τόσο η μοναξιά όσο και η πείνα προκαλούν κοινά σήματα
σε μια ζωτική περιοχή του εγκεφάλου, τη μέλαινα ουσία (substantia
nigra), που είναι το κέντρο παραγωγής του βασικού νευροδιαβιβαστή
ντοπαμίνης και ελέγχει τόσο τις ανταμοιβές όσο και τα κίνητρα.
Οι επιστήμονες μελέτησαν με λειτουργική μαγνητική τομογραφία (fMRI)
τις εγκεφαλικές αντιδράσεις 40 ενηλίκων εθελοντών τόσο απέναντι στην
πείνα, όσο και απέναντι στη μοναξιά. Το πείραμα -σε συνθήκες
εργαστηρίου- επέβαλε στους συμμετέχοντες αρχικά μια στέρηση τροφής για
δέκα ώρες (μόνο νερό μπορούσαν να πιουν) και έπειτα στέρηση κάθε
κοινωνικής επαφής για άλλες δέκα ώρες (χωρίς καν χρήση τηλεφώνου ή
υπολογιστή).
Ακολούθησε ανάλυση των ευρημάτων με τη βοήθεια συστήματος τεχνητής
νοημοσύνης, το οποίο «διάβασε» τα νευρωνικά πρότυπα, που ήταν αρκετά
όμοια. Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι η ανάγκη κοινωνικής διασύνδεσης
και επαφής είναι τόσο θεμελιώδης όσο η ανάγκη της τροφής.
«Η μελέτη δείχνει πως η χρόνια κοινωνική απομόνωση μπορεί να μοιάζει
με το χρόνιο υποσιτισμό. Τα ευρήματα δίνουν όνομα σε αυτό που αμέτρητοι
άνθρωποι βιώνουν σήμερα: την πείνα για κοινωνικές επαφές όσο μένουν στο
σπίτι για να προστατεύσουν τη δημόσια υγεία», ανέφερε ο ψυχολόγος Τζαμίλ
Ζάκι του Πανεπιστημίου Στάνφορντ της Καλιφόρνια, ειδικός σε θέματα
κοινωνικών αλληλεπιδράσεων και ενσυναίσθησης.
Ήταν ήδη γνωστό ότι η μοναξιά και η απομόνωση έχουν τόσο ψυχικές, όσο
και σωματικές επιπτώσεις: μεγαλύτερη πιθανότητα για καρδιοπάθειες,
εγκεφαλικά, άνοια, παχυσαρκία, κατάθλιψη, στρες, κακή διάθεση, αϋπνία,
δυσκολία συγκέντρωσης κ.α. Μια έρευνα είχε εκτιμήσει ότι η παρατεταμένη
μοναξιά ισοδυναμεί με το κάπνισμα 15 τσιγάρων τη μέρα, σύμφωνα με την
ψυχίατρο δρα Σου Βάρμα του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης.
Μια άλλη μελέτη (μετα-ανάλυση) του 2015 από ερευνητές του
αμερικανικού Πανεπιστημίου Brigham Young της Γιούτα, με επικεφαλής την
ψυχολόγο-νευροεπιστήμονα Τζούλια Χολτ-Λούνσταντ, η οποία είχε
επισκοπήσει στοιχεία 70 ερευνών για συνολικά 3,4 εκατομμύρια ανθρώπους,
είχε βρει ότι η αίσθηση μοναξιάς μπορεί να αυξήσει έως 26% τον κίνδυνο
πρόωρου θανάτου, ενώ η κοινωνική απομόνωση κατά 29% και η μοναχική ζωή
κατά 32%.
Όπως η πείνα και η δίψα, η μοναξιά «πονάει», σύμφωνα με τους
εξελικτικούς ψυχολόγους, επειδή από πολύ παλιά εξυπηρετεί ένα σκοπό: δρα
σαν ψυχοβιολογικό «καμπανάκι» για να ωθήσει τους ανθρώπους να
αναζητήσουν την κοινωνική διασύνδεση με τους άλλους, καθώς κάτι τέτοιο
θα αποβεί επωφελές για την επιβίωση όλων. Είναι ακριβώς γι’ αυτό διπλά
δύσκολο -σαν να πηγαίνει κανείς κόντρα στις επιταγές της εξέλιξης- όταν
συνειδητοποιεί ότι, εν μέσω πανδημίας, το κοινωνικό καθήκον του και η
ευθύνη του απέναντι στους άλλους απαιτούν να κρατηθεί μακριά τους για
ένα διάστημα.
Με άλλα λόγια, η πανδημία και η μαζική καραντίνα υποχρεώνουν τον
ανθρώπινο εγκέφαλο να κάνει το αντίθετο από αυτό που έχει μάθει να κάνει
επί πολλές χιλιάδες χρόνια προκειμένου να επιβιώσει: να είναι μαζί με
τους άλλους. Γι’ αυτό, άλλωστε, εν μέσω πανδημίας έχουν «απογειωθεί» οι
πλατφόρμες βιντεοδιασκέψεων (Zoom, Webex κ.α.), το Skype, το Facebook
κ.α., καθώς η εξ αποστάσεως online επαφή έρχεται -χάρη σε μια τεχνολογία
που ποτέ πριν στην ιστορία δεν υπήρχε- να αντικαταστήσει τη φυσική
επαφή.
«Οι εγκέφαλοι μας έχουν μάθει μέσα από βάναυσα εξελικτικά μαθήματα
ότι η κοινωνική απομόνωση συνιστά καταδίκη σε θάνατο. Οι
βιντεοδιασκέψεις μπορούν να βοηθήσουν, αλλά απαιτούν περισσότερη δουλειά
από τον εγκέφαλο από ό,τι η φυσική παρουσία», σύμφωνα με το
νευροεπιστήμονα Τζέιμς Κόαν του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια.
Από την άλλη, η μοναξιά μπορεί να εξελιχτεί σε παγίδα. Ο νέος
κορονοϊός «σάρωσε» τη Γη σε μια εποχή που περισσότεροι άνθρωποι ζουν
μόνοι τους από κάθε άλλη εποχή στην ανθρώπινη ιστορία, σύμφωνα με το
«New Yorker». Ενδεικτικά, στη Στοκχόλμη, πρωτεύουσα της Σουηδίας,
περίπου δύο στα τρία νοικοκυριά αποτελούνται από ένα μόνο άτομο.
Η πανδημία δεν μπορεί παρά να επιδεινώνει τη μοναξιά μερικών
ανθρώπων. Ελπίδα των ψυχολόγων και ψυχιάτρων είναι ότι το πρόβλημα θα
είναι προσωρινό και δεν θα αποκτήσει χρόνια χαρακτηριστικά ψυχικής
διαταραχής. Όμως ορισμένοι άνθρωποι, ακόμη και μετά τη λήξη των
περιοριστικών μέτρων, θα δυσκολευθούν ψυχολογικά να βγουν από την
απομόνωση τους. Οι ψυχολόγοι υπενθυμίζουν τις περιπτώσεις ανθρώπων που
σώθηκαν από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και, παρόλο που στη
συνέχεια έφτιαξαν τη ζωή τους, συνέχισαν να αποθηκεύουν τρόφιμα στο
σπίτι τους, καθώς το τραύμα είχε αποτυπωθεί στο νου και στην ψυχή τους.
«Όπως ανησυχούμε για την επερχόμενη οικονομική ύφεση, θα έπρεπε ίσως
να ανησυχούμε και για μια κοινωνική ύφεση, ένα συνεχιζόμενο μοτίβο
κοινωνικής αποστασιοποίησης πέρα από την πανδημία, κάτι που θα έχει
ευρύτερες κοινωνικές επιπτώσεις, ιδίως για τους πιο ευάλωτους», σύμφωνα
με τη δρα Τζούλια Χολτ-Λούνσταντ.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου