Σε μία πόλη που με το ένα πόδι πατάει στη δύση και με το άλλο στην ανατολή, οι αντιθέσεις μπορούν να χαρακτηριστούν αναμενόμενες. Η Κωνσταντινούπολη του 2010 πασχίζει να θυμίσει ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, αλλά από την άλλη πλευρά θέλει να κρατήσει αναλλοίωτα τα ανατολίτικα χαρακτηριστικά της που της δίνουν αυτό το ξεχωριστό χρώμα.
Επιπλέον, θα έλεγε κανείς ότι η Πόλη λυγίζει κάτω από βάρος της τεράστιας ιστορίας που κουβαλά. Ο συνδυασμός των πολιτισμών που την υπηρέτησαν τους προηγούμενους αιώνες δεν είναι πάντα επιτυχημένος, ωστόσο μάλλον αποτελεί μονόδρομο για μία χώρα που επιθυμεί να εισέλθει στην ευρωπαϊκή οικογένεια χωρίς να απολέσει τις παραδόσεις της.
Όπως κάθε μεγαλούπολη που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και η Κωνσταντινούπολη χαρακτηρίζεται από αντιθέσεις. Η Πόλη σε υποδέχεται με μία σειρά εντυπωσιακών (νέων) κτιρίων που περιβάλλουν το χώρο του αεροδρομίου, (του Κεμάλ Ατατούρκ) αλλά πολύ σύντομα βρίσκεσαι σε θέση να καταλάβεις ότι αυτή είναι μόνο η μία πλευρά του νομίσματος. Την άλλη τη βιώνεις όταν περπατήσεις σε μέρη που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν τουριστικά, σε στενούς βρώμικους δρόμους, φτωχικά σπίτια και μεγάλα συγκροτήματα πολυκατοικιών που θυμίζουν πολύ τα προσφυγικά που συναντά κανείς στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας στην Αθήνα.
Παρά τις αντιθέσεις, οι άνθρωποι δείχνουν ζωντανοί και αισιόδοξοι. Μέσα στην…τρέλα που δημιουργεί η ατελείωτη κίνηση σε μία πόλη 17 εκ. κατοίκων, οι Τούρκοι διατηρούν τη ζωντάνια τους και προσπαθούν να ακολουθήσουν το δρόμο που οι ηγέτες τους χάραξαν γι’ αυτούς.
Aυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ξεφεύγουν από τα ελαττώματά τους, αν μπορεί βέβαια κανείς να μιλήσεις για ομαδικά χαρακτηριστικά. Οι οδηγοί πάντως θα μπορούσαν άνετα να συναγωνιστούν τους Ελληνες συναδέλφους τους στο έντονο φλερτ με το θάνατο. Επικίνδυνες προσπεράσεις, θεαματικές αλλά άκρως ρισκαδόρικες σφήνες και αποφυγή χρήσης του φλας στην αλλαγή λωρίδων βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Αρκεί μόνο μία κούρσα με ένα ταξί για να το διαπιστώσεις.
Όσο για τα όρια ταχύτητας, υπάρχουν απλά για να υπάρχουν. Όταν ο οδηγός ταξί δεν αφήνει το πόδι από το γκάζι ενώ το όριο στην παραλιακή λεωφόρο είναι 50 χιλιόμετρα, καταλαβαίνει κανείς ότι στην Τουρκία δεν παρατηρείται αυτό που λέμε σεβασμός στους κανόνες.
Ο Κεμάλ πανταχού παρών
Ο ιδρυτής του τουρκικού κράτους, Κεμάλ Ατατούρκ, είναι η φιγούρα που συναντάται στους δρόμους περισσότερο από κάθε άλλην. Στους δρόμους; Λάθος. Ο Κεμάλ υπάρχει παντού. Στο αεροδρόμιο (που έχει το όνομά του), στο σιδηροδρομικό σταθμό, στα δημόσια κτίρια, σε όλα τα χαρτονομίσματα και τα νομίσματα.
Κανείς βέβαια δεν ξέρει τι θα έλεγε σήμερα ο Κεμάλ βλέποντας ένα μετριοπαθή ισλαμιστή (Ταγίπ Ερντογάν) στο τιμόνι του κράτους που με κόπο και πολέμους ίδρυσε, ωστόσο η Τουρκία δεν τον ξεχνά. Κάθε άλλο. Όπως η μορφή του Μάο χαρακτηρίζει την Κίνα, έτσι και η μορφή του Κεμάλ Ατατούρκ έχει συνδεθεί άμεσα με την Τουρκία.
Μετά τη φιγούρα του μεγάλου Κεμάλ, αυτό που δεν λείπει σχεδόν ποτέ από τη θέα είναι η τουρκική σημαία. Η ημισέληνος κυματίζει (απολύτως φυσιολογικά) σε στρατόπεδα, δημόσια κτίρια και μνημεία) αλλά μπορεί να τη δει κανείς σε μικρά καταστήματα, σε σπίτια, σε πλοιάρια και βάρκες. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως φετίχ για την κοινωνία της Τουρκίας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου