100.000 NEOI EΙΠΑΝ ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΕΣΑ ΣΕ 5 ΧΡΟΝΙΑ...

Τη στιγμή που οι προσπάθειες εξυγίανσης του εκπαιδευτικού συστήματος εντατικοποιούνται κάποιοι νέοι δεν έχουν την υπομονή να παραμείνουν στις σχολικές αίθουσες και να δουν τη βελτίωση που οι κυβερνώντες – θεωρητικά – ετοιμάζουν γι’ αυτούς.

Το φαινόμενο της πρόωρης εγκατάλειψης του σχολείου από μαθητές ανεξαρτήτως ηλικίας ή ακόμη και κινήτρων εντείνεται.

Θετική πλευρά όμως αποτελεί το γεγονός πως τα ποσοστά της Ελλάδας στο εν λόγω κοινωνικό ζήτημα, σε σχέση με εκείνα της Ευρωπαϊκής κοινότητας παραμένουν σε συγκρατημένο πλαίσιο.


100.000 μαθητές «εκτός» την πενταετία 2002-2007

Αν ρίξουμε μια ματιά στα ελληνικά στοιχεία με βάση την ετήσια έκθεση του ΚΑΝΕΠ/ΓΣΕΕ για την εκπαίδευση την περίοδο 2002-2007, θα διαπιστώσουμε ότι από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση διέκοψαν τη φοίτησή τους περίπου 24.588 μαθητές, ενώ από τα Γυμνάσια 82.719 μαθητές αντίστοιχα.

Με άλλα λόγια, η διαρροή την ίδια περίοδο από την υποχρεωτική εκπαίδευση ξεπέρασε τους 100.000 μαθητές.

Ταυτόχρονα, στη βαθμίδα της τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης εμφανίζεται ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα, αφού η διαρροή την ίδια περίοδο έφτασε στους 101.744 μαθητές -όση δηλαδή η διαρροή σε ολόκληρη την υποχρεωτική εκπαίδευση.



Το γεγονός αυτό αποδεικνύει την ολοκληρωτική απαξίωση ενός τύπου εκπαίδευσης ο οποίος θα μπορούσε να συμβάλει στην αποσυμφόρηση των σπουδών γενικής παιδείας προωθώντας παράλληλα την ενίσχυση της τεχνικής και επαγγελματικής ανάπτυξης του εργατικού δυναμικού της χώρας.

Οι ευρωπαϊκοί δείκτες για τα παιδιά που γυρνούν την πλάτη στα σχολεία

Ο ευρωπαϊκός μέσος όρος της πρόωρης σχολικής εγκατάλειψης βρίσκεται στο 14,8%. Οι χώρες οι οποίες τον υπερβαίνουν κατά πολύ είναι η Τουρκία (47,6%), η Μάλτα (37,6%), η Πορτογαλία (36,3), η Ισπανία (31%) και η Ισλανδία (29,8%).

Στις χαμηλότερες θέσεις με ποσοστά αισθητά κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο βρίσκονται χώρες όπως η Σλοβενία (4,3%), η Πολωνία (5%), η Τσεχία (5,5%), η Σλοβακία (7,2%), η Φινλανδία (7,9%). Να σημειωθεί επίσης ότι χώρες με ισχυρά εκπαιδευτικά συστήματα, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Σουηδία, η Δανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, την επταετία 2000-2007 δείχνουν να σταθεροποιούνται ανάμεσα στο 12% και 13%.



Παρ' όλα αυτά, η Ε.Ε δεν κρύβει την ανησυχία της για την πρόωρη απομάκρυνση των νέων από την εκπαίδευση και την κατάρτιση, αφού όλο το μεταρρυθμιστικό σχέδιο της Συνθήκης της Λισαβόνας θεμελιώνεται στην ανάδειξη της ανταγωνιστικότητας μέσω της κοινωνίας της γνώσης.

Τι επιλέγουν όσοι αρνούνται το σχολείο;

Πολλά ερωτηματικά αφήνει η «χαρτογράφηση» των κοινωνικών διαδρομών που ακολουθούν οι μαθητές που εγκαταλείπουν πρόωρα το σχολείο, με συνέπεια κανείς να μη γνωρίζει με ακρίβεια πού πηγαίνουν τα παιδιά αυτά.

Παραδοσιακά, οι διαρροές από το σχολικό σύστημα κατευθύνονταν προς τις γεωργικές και κτηνοτροφικές δραστηριότητες στις αγροτικές περιοχές, προς τις υπηρεσίες του τουρισμού στις νησιωτικές και προς την τεχνική απασχόληση μέσω της μαθητείας δίπλα σε κάποιο εμπειροτέχνη στις πόλεις.

Σήμερα όμως τα πράγματα περιπλέκονται εφόσον αναλογιστούμε πως υπάρχει μια σκληρή και απεχθής εικόνα της κοινωνίας των ενηλίκων: τα παιδιά των φαναριών, τα θύματα του trafficking, τα παιδιά-θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης υπενθυμίζουν σε όλους μας ότι -μαζί με την οικογένεια- το σχολείο είναι και πρέπει να παραμείνει η στέγη των παιδιών μέχρι την ενηλικίωσή τους.