Χθες μεσημέρι Τρίτης, προβλήθηκε στην εκπομπή «Αξίζει να το Δεις» η συνέντευξη της Δέσποινας Βανδή στην Τατιάνα. Οι δύο γυναίκες συζήτησαν προσωπικά θέματα της Δέσποινας, όπως οι ανασφάλειες που είχε η τραγουδίστρια κατά τη διάρκεια της παιδικής αλλά και εφηβικής ηλικίας.
Για τα παιδικά της χρόνια: «Θεωρώ ότι τα πρώτα 20 χρόνια της ζωής μου ήταν πολύ δύσκολα. Τα επόμενα 20 ήταν πολύ ευλογημένα. Αλλά η παιδική ηλικία είναι άγραφος πίνακας, ότι και αν συμβαίνει δεν μπορείς να το ξεπεράσεις. Από τη Γερμανία έχω λίγες εικόνες. Οι γονείς μου δούλευαν και οι δύο σε εργοστάσιο και στην ουσία με μεγάλωνε η αδελφή μου που είναι 14 χρόνια μεγαλύτερη. Τη βλέπω και ως μάνα την αδελφή μου. Έχουμε μεγάλο δέσιμο, αν και έχουμε πολύ διαφορετικές ζωές. Επιστρέφοντας μείναμε ένα χρόνο στο χωριό, στο Χρυσόκαστρο της Καβάλας όπου και τελείωσα την Πρώτη Δημοτικού. Ήμασταν πάντα οικονομικά στριμωγμένοι. Το διάβασμα και το πανεπιστήμιο ήταν το διαβατήριό μου για να φύγω από μια πόλη που ένιωθα ότι δεν με χωρούσε.
»Ήμουν ένα μαζεμένο παιδί με πάρα πολλά κόμπλεξ. Δεν μπορούσα να κεντρίσω το ενδιαφέρον κανενός. Δεν υπήρχαν ιστορίες με αγόρια, μόνο από φίλες μου άκουγα. Λίγο που ήμουν γεματούλα, λίγο το αφάνα μαλλί, λίγο που το τσιμπιδάκι δεν υπήρχε τότε. Δεν είχα καθόλου αυτοπεποίθηση. Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να αρέσω και να κάνω πλάκα για να κεντρίζω το ενδιαφέρον. Την απόρριψη δεν την αισθανόμουν μόνο από την πλευρά των γονιών. Είχα νιώσει έναν μικρό ρατσισμό και στην πόλη. Το γεγονός ότι ο πατέρας μου δούλευε σε εργοστάσιο ήταν λίγο περίεργο σε κάποιες παρέες. Υπήρχε ταξικό θέμα που όταν το καταλάβαινα με πλήγωνε. Είχα την ανάγκη της επιβεβαίωσης από τους γύρω μου.
»Δεν ήμασταν οικογένεια με πολλές κοινωνικές συναναστροφές. Πιο αυστηρός ήταν ο μπαμπάς. Η μαμά ήταν αυτή που με πίεζε ότι πρέπει να μπω στο πανεπιστήμιο γιατί η γυναίκα πρέπει να 'χει δικό της πορτοφόλι, έτσι μου έλεγε. Ήταν παλαιών αρχών. Η κόρη έπρεπε να ξέρει να κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού, να μαγειρεύει και να πλέκει. Οι άλλοι έβγαιναν να παίξουν και δεν με άφηνε να πάω αν δεν τέλειωνα το κέντημα. Έχω ακόμη από το πρώτο μου κέντημα μέχρι σήμερα. Πέρασαν πολλά χρόνια για να εκτιμήσω όλα αυτά. Και σήμερα αν με αφήσεις μόνη μου μπορώ να κάνω τα πάντα. Δεν θα πελαγώσω».
Για τα φοιτητικά της χρόνια: «Ήθελα να πάω στη Θεσσαλονίκη γιʼ αυτό έδωσα και δεύτερη χρονιά εξετάσεις και πήγα. Είχα κάνει μια συμφωνία με τον πατέρα μου. Του είχα πει να με βοηθήσει να περάσω δίνοντας λεφτά για να κάνω φροντιστήρια και από κει και πέρα θα αναλάβω εγώ. Τον πρώτο χρόνο συγκατοικούσα με άλλες δύο, πήγαινα παντού μόνο με τα πόδια, έτρωγα μόνο στη φοιτητική λέσχη. Δούλεψα και ως σερβιτόρα, πωλήτρια και γραμματέας».
Όταν ο αυστηρός πατέρας της έμαθε ότι έγινε τραγουδίστρια: «Θυμάμαι τη στιγμή που ήρθε ο πατέρας μου, τον οποίο έτρεμα και ήταν πολύ αυστηρός. Και μόλις ανοίγω την πόρτα μου λέει: "Σε μένα έμοιασες, ήθελα να γίνω ψάλτης". Απλά ήθελε να προσέχω. Τον λάτρευα τον πατέρα μου και θεωρώ ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας έδωσαν πολύ ωραία πράγματα και αξίες. Οι γονείς μου με μεγάλωσαν κάνοντας και εκείνοι τα λάθη τους αλλά με έναν ωραίο τρόπο και με ιδανικά».
Μιλώντας για την τότε εξωτερική της εμφάνιση, η Δέσποινα είπε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι «τη γυναίκα μέσα μου την είχα πατήσει πολύ κάτω. Φορούσα αρβύλες, τζιν και φαρδιά ρούχα. Ποιος; Εγώ που σήμερα κοιμάμαι με το δωδεκάποντο. Ήμουν του πανεπιστημίου εγώ!».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου